ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ
(χωρίς τον Οδυσσέα)
ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
ερμηνεία: Κίκα Παπαδοπούλου
Κι εκει που διάβαζα κάτι θεατρικα νέα και τέτοια, διότι την έχουμε δει και καλλιτέχνες, ξαφνικα βλέπω πως ο -τον παρακολουθώ πάντα μ ένα ξυραφάκι στην τσάντα- Ξάφης πάιζει στη Θεσσαλονίκη μια διαφορετική εκδοχή του Οδυσσέα στην παράσταση του Δημήτρη Δημητριάδη "Ιθάκη-Οδυσσέας-Όμηρος". Και λέω τώρα αφού δε με ακολούθησε κανείς το καλοκαίρι στη Νάξο όπου παιζοταν επίσης( φαντάσου πως συνομωτεί το σύμπαν υπέρ μου που είχα από πέρσυ κάτι ανοιχτά εισιτήρια γα το συγκεκριμένο νησί!) ας ανέβω στο Βορρά να κάνω κι έκπληξη σε κάτι φίλους. Κι άσε που ήθελα να κάνω κι ένα ταξίδι. Έπρεπε όμως να τρέξω μια κούρσα μετ' εμποδίων. Αφού ξεπέρασα το πρώτο που λέγεται Λεφτά,οδεύω προς το δεύτερο που ονομάζεται Γονείς-διότι δεν έχω την τύχη της φοιτήτριας που μένει μόνη της! Άρχισα με τη μαμα που ήξερα ότι θα με καταλάβαινε και κάναμε μια μυστική συμφωνία άσχετα αν καιοι δύο είχαμε τρομερές τύψεις. Είπαμε λοιπόν στο μπαμπά ότι θα πήγαινα Πάτρα σε μια φίλη γιατί εκεί παιζόταν η περιβόητη παράσταση! Ε με τα χίλια ζόρια τον έπεισα. Εν τω μεταξύ, εγω Θεσσαλονικη-Κομοτηνη, η μαμά Ισπανία, ο αδερφός φαντάρος στη χίο...το διαλύσαμε το μαγαζί! Έρχεται που λες αυτό το περιβόητο πρωινό της 28ης Οκτωβρίου(Ζήτω το ΟΧΙ και τετοια) κι οι ταξιδιώτες αποχωρήσαμε,άλλη χαραματα κι άλλη μια λογικότερη πρωινή ώρα (μ ένα κακό προαίσθημα παρεπιπτόντως). Ωραία μέχρι εδώ. Και τώρα λέει την πρώτη της ατάκα η Γκαντεμιά η οποία έκανε guest στο έργο μου χωρίς να με ειδοποιήσει κανείς: "Δεν υπάρχουν εισιτήρια με το απλό τρένο, μονο με Ιντερσίτι σε δύο ώρες." Ήτοι, εκτός από την αναμονή, 32Ε αντί 11.30. ΟΚ πάμε. Ας αφήσω όμως για λίγο το σακ βουαγιάζ κάπου στο σταθμό να πάω να τραβήξω λεφτά και να κάνω και και καμιά βόλτα. "Όχι, λέει η Γκαντεμιά, δεν υπάρχει χώρος αποσκευών στο σταθμό Λαρίσσης" Καλά άντε θα βολτάρει κι αυτή μαζί μου τότε στο μετρο κλπ ν αρχίσει ο μηνίσκος να διαμαρτύρεται, να κάνουμε και μπράτσα καθώς θα τη σηκώνουμ στη σκάλα. Ναι έτσι έγινε και μπαίνω επιτέλους στο βαγόνι ύπο της ήχους της Αμελί στ'αυτιά μου, της καλύτερης μου φίλης σ αυτό το ταξίδι.
Πέρασαν που λες 5 ώρες χωρίς ν ανταλλάξω κουβέντα με άνθρωπο! Διότι είχα δίπλα μου έναν, σημπαθητικο κατα τ' άλλα, γεράκο κι όχι μια κοπέλα που μπήκαμε μαζί μέσα κι είπαμε 1-2 πράγματα, ούτε κανένα ενδιαφέρον αγοράκι τουλάχιστον. Να μου πεις " στο τρένο ψάχνεις την τύχη σου απελπισμένη Μανταρινάκη;" Όχι ρε παιδί μου αλλά ελπίζεις σ' ένα Πριν το Ξημέρωμα σκηνικό αν ταξιδεύεις μόνη σου! Θυμάσαι, αυτή την πανέμορφη ταινία που γνωρίζονται ο Ίθαν Χωκ κι η Ζουλί Ντελπί στο τρένο και δε βάζουν γλώσσα μέσα τους και γίνονται ένα ωραιότατο ζευγάρι γυρίζοντας αργότερα στα σοκάκια της Βιέννης..Τέλος πάντων. Ωραία τοπία κι εικόνες οδήγησαν στην Πόλη της Μπουγάτσας.
Η μικρη Κίκα στην τρομαχτική μεγαλούπολη, όπως έστειλε και μια μια φίλη. Βγάζω εισιτήριο για Κομοτηνή το βράδυ με καρβουνιάρη αφού το ινταρ πήγαινε πολύ αργα. Θα σου μιλήσω μετά γι αυτό.Αυτός ο σταθμός μπορεί να είχε θυρίδες γι αποσκευές(γιατί θα μενε εκεί μέχρι το βράδυ) αλλά κι εκεί μπήκε η Γκαντεμιά. Βάζω 3Ε και την κλειδώνω αλλά μετά από λίγο την ξανανοίγω για να βάλω κάτι μέσα στη τσάντα και με το που περνάνε κάτι δεύτερα τσουπ! ανάβει το φωτάκι "βάλτε άλλα 3Ε" γιατί καθυστέρησα!
Μετά με το που βγαίνω έξω να ψάξω για το θέατρο παίρνω ένα λεωφορείο και λέω στον οδηγό να με ειδοπιήσει για τη στάση στην Αριαστοτέλους και μου απαντάει καταφατικά μ ένα ηλίθιο γελάκι. Κάθομαι δίπλα σε μια κυρία που παραμίλαγε και μετά από κάποια ώρα ,ναι καλά μάντεψες η Γκαντεμιά ξαναχτυπά αφού περάσαμε τη στάση, το Λευκό Πύργο για να μου ρθει η ανακοίνωση με το ίδιο σπαστικό γελάκι" Κατέβα εδώ γιατί σε ξέσασα και πάρε το άλλο. Και να το θυμίζεις στον οδηγό". Ναι δεν ήξερα κάθε 1' σου λέω για τη στάση σκέφτηκα. Άντε πάλι πίσω με τα πόδια αυτή τη φόρα κι επειδή όπως λέει κι ο λαός, ρωτώντας πας στην πόλη, ως τουρίστρια άρχισα να ρωτάω για το καταραμένο θέατρο το οποίο δεν το ξερε κανείς! Διότι δεν ήταν ακριβώς θεατρική σκηνή αλλά ένας αρχαιολογικός χώρος, "ΛΟΥΤΡΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ", -γιατί ξέρεις τώρα πλέον οπουδήποτε μπορείς ν ανεβάσεις παράσταση- και δεν με κοιτάγανε σαν τον ΕΤ ούτε το χώρο γνωρίζανε ούτε το έργο! Εμπρος καλά μου ποδαράκια συνεχίστε..
Τα μηνύματα-ανταποκρίσεις το ένα μετα τ άλλο με το Κομοτηναίο φίλοξενητή και τη φίλτατη Ζαν-Τσου η οποία με δούλευε έπειδή δε φημίζομαι και για τον άριστο προσανατολισμό μου, πόσο σε μια άγνωστη πόλη! "Εσυ να χαθείς; ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! Δεν σε πιστεύω μην επιμένεις! Δεν έχεις το χάρτη με τα σπιτάκια να μπεις μέσα; ΧΑΧΑ" έλεγε ένα απ τα εσεμεσια. Ενιγουέι, αισθανόμουν ότι ήμουν σ ένα ατελείωτο Κολωνάκι αφού αντίκρυσα την κοκεταρία σ' όλο της το μεγαλείο! Ναι το ξερω ότι οι Θεσσαλονικιές φημίζονται για το "σικ- όλα στην τρίχα" στυλ τους αλλά τώρα ήταν λες κι έπεσε τσουνάμι γεμάτο γαλλικο νύχι, longchamp, μαλλί κομμωτηρίου ή πρίζας, παντελόνια σωλήνες, τίγκα βάψιμο. Και σ' όλο το πακέτο πρόσθεσε κι έναν ελαφρύ σνομπισμό. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν κάνω ούτε σύγκριση με Αθήνα ούτε λέω πως όλες είναι έτσι, απλά λέω γι αυτό που είδα. Εμπρος καλά μου ποδαράκια λοιπόν μήπως και φτάσουμε κάποια στιγμή. Μετά από μία ώρα περπάτημα, φτάνω και συνειδοτοποιώ ότι έκανα κύκλους τόσην ώρα κι άσε που δεν είχε ανοίξει ακόμα κι όποιον και να ρωτούσα εκεί απ έξω ή ήταν ξένος ή δεν ήξερε. Βλέπω το κινητό κι η μπαταρία στο κόκκινο οπότε από ένστικτο γράφω κάποια κινητά στο σωτήριο μπλοκάκι-τετραδιάκι που κουβαλάω πάντα μαζί και ύστερα από κάτι λεπτά βλέπω μπροστά μου τη Γκαντεμιά η οποία "ρίχνει" το κινητό σε κώμα! Και σαν μην έφτανε αυτό ύστερα από δύο καρτοτηλέφωνα μέχρι να συννενοηθούμε μου ανακοινώνει πως ένας φίλος μου φοιτητής εδώ, αυτές τις μέρες βρίσκεται Αθήνα! Κι άλλες δύο που έλεγα να τους στείλω πως ναι είμαι Θεσσαλονίκη δε μπορούσα να δω τα κινητα τους απ' το πεθαμένο κινητο κι ούτε τα είχε κανείς απ αυτους στο μπλοκάκι, που σημαίνει πως 3 ώρες θα τριγυρνούσα σαν την τρελή μόνη μου! Ευτυχώς είχα πολλά CDια.
Κατα τις 7:30, πάω απ το θέατρο και παίρνω το εισιτήριο -λες και δε θα βρισκα αλλά λέμε τώρα- και καταλήγω σε μια καφετέρια εκεί δίπλα στο πεζόδρομο Αριστοτέλους. Πρώτη φορά μόνη μου για καφέ. " 2 άτομα;" ρωτάει ο σερβιτόρος, "Ένα" απαντώ αναστενάζοντας μ ένα δραματικό ύφος και του ζητάω αν μπορεί να μου φορτίσει το κινητό. Μια χαρά πέρασε η ώρα αφού σαν κάτι μοναχικούς καλλιτέχνες έβγαλα ενα βιβλιο για τον Andy Warhol και διόρθωσα και το σκίτσο του Ξάφη
Αντε επιτέλους, ήρθε η πολυπόθητη ώρα του θεατρου, παίρνω το πρόγραμμα και περιμένω. Λίγο πριν μπούμε στην αίθουσα, νιώθω τα βήματα της Γκαντεμιάς που κορυφώνουν το δράμα κι ακούω μια κυρία " Δεν παιζει ο Ξάφης;" "Όχι, της απαντάει ένας άλλος, ήταν μόνο για δύο παραστάσεις!" ΠΑθΑΙΝΩ ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΦΡΙΚΗ κι οι αντιδράσεις εκεί γύρω πέφτουν σα ντόμινο: " Μα εγω γι αυτόν ήρθα!", "Γιατί δεν παίζει;" ,"Είναι σίγουρο;". Παίρνω μια τεράστια βαθει ανάσα και ρωτάω δήθεν ψύχραιμα-μη φανούμε και λυσσάρες- στο ταμειο:
-Συγνώμη ο κύριος Ξάφης δεν παίζει σήμερα;
-Όχι, μόνο για τις 23 κι 24 του μηνός.
ΝΕΥΡΑ ΝΕΥΡΑ ΝΕΥΡΑ και οι στίχοι του Ιronic της Alanis έρχονται με τη μια στο μυαλο: "It's like rain on your wedding day/ It's like 10.000 spoons when all you need is a knife..." Να σου δώσω να καταλάβεις η παράσταση είναι δυο μονολόγοι και μια ανάγνωση της Οδύσσεια απ τον συγγραφέα, οπότε δεν υπάρχει συνέχεια κι οπότε μπορείς να φύγεις στο διάλειμμα, κατι που έκανα και δεν το έχω κανει ποτέ μέχρι τώρα. ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΑΙΧΤΟΥΝ ΟΛΕΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠ ΑΥΤΗΝ; Πληρώνω μάλλον το τίμημα του Πινόκιο σκέφτομαι.
Μπαινω σ ένα χώρο κυκλικο με κολώνες γύρω γύρω, παντού κουρέλια και μεγάλες πλαστικες σακούλες, όπου μέσα σε μια απ αυτές βρίσκεται η πρωταγωνίστρια και βογκάει. Είναι η Ιθάκη γυναίκα κι ερωτευμένη με τον Οδυσσέα αλλά αυτός προτίμησε την Πηνελόπη και δεν την υπολόγισε κι αρχίζει το παραλήρημα της με αποκορύφωμα την ατάκα "Ι LOVE HIM I LOVE HIM I LOVE HIM" και λες τωρα θα βγει κι η Θώδη με το σουξε "ΓΟΥ ΑΡ ΤΟΥ ΓΚΟΥΝΤ ΤΟΥ ΜΠΙ ΤΡΟΥ". Είναι εμφανές ότι όλοι έχουν απορήσει με την κακή έννοια και ξαφνικά έρχεται αναμεσα μας ναμας ρωτάει αν είδαμε πουθενα τον καλο της Οδυσσέα! ΕΛΕΟΣ!
Με το που κάνει διάλλειμα φεύγω από τις πρώτες μήπως και προλάβω και κανένα τρένο πιο νωρίς, μπαίνω στο λεωφορείο και με πληροφορούν ότι είναι 10 στάσεις τουλάχιστον μέχρι το σταθμό ενώ ήταν 2 τελικα αλλά το προσπερνάω. Δεν έχει νωρίτερα δρομολόγιο και περιμένω άλλη μιαμιση ώρα τρεμωντας νευριασμένη μεχρι που σκότωνα κι άνθρωπο! Α ρε Ξάφη! Μη στα πολυλογώ κι άλλο, μπαίνω στον τρισάθλιο καρβουνιάρη αφού παραλίγο να ξεχάσω μια τσάντα έξω σε μια παντελώς απαράδεχτη κουκέτα παρέα μ' ένα μπεκρη κι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι και να βρωμάει λες και τα χουμε πιει ομαδικώς εκεί μέσα! Παθαίνω κλειστοφοβία και μου ρχεται να φωνάξω κλαίγοντας -θέλω τη μαμα μου! Έχω βρυκολακιάσει με το γαλλικο κι άσε που αλλάζει΄η ώρα κι έχουμε μπερδευτεί τι ώρα θα φτάσουμε. Ο Γιώργος(φιλοξενητης στην Κομοτηνη) ο καημένος μια έκπληξη ήρθα να του κάνω και του βγήκε ξινή αφου τελικά κάναμε παραπάνω ώρα γιατί έπρεπε να περιμένουμε περιπου 60' ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ ΓΙΑ Ν ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΩΡΑ! Χώρια το σταμάτημα κάθε τρεις και λίγο ν αλλάξει γραμμες και το κούνημα που γράφεις κι είναι σαν καρδιογράφημα! Ερχεται κι άλλο μηνυμα του Γιώργου: "Που είσαι; Μηπως το μετάνιωσες; Τρεξε απ τα χωράφια και θα φτάσεις πιο γρήγορα!" Δεν τολμούμουσα και να κοιμηθώ φοβούμενη μηπως φτάσουμε Κομοτηνη και δεν τ ακούσω και φτάσω στα Δικαια! ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ! Καααποια στιγμη κατα τις 6 το πρωι φτάνουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Πετυχαινω έναν τέλειο ταξιτζη-πρωην ηθοποιό, που άκουσε γελώντας ενα μέρος του δράματος και καταλήγω σπίτι.
Την άλλη -πραγματικα γεμάτη-μέρα με ξεναγήσανε και τρελάθηκα, απ' το απίστευτο φαγητό στον ΤΕΤΖΕΡΗ και goloso, την πλατεία, τα παιδιά, τα πλακόστρωτα δρομάκια, το live με την τρομερη φωνη του κύριου Πατσαβουδη στο vero .Άντε και με τον αγώνα μπάσκετ! Αφου βγαλαμε πεντακόσιες φωτογραφίες πάμε να βγάλουμε εισιτήριο για την Ιθακη-Αθηνα. Να τη πάλι η Γκαντεμια. Ο εισιτηριάκιας τα ζώα μου ποολυ αργα,μας λεει πως χάλασε το σύστημα του Ιντερ, καρβουνιάρης δεν έχει θέσεις,αεροπλάνο δεν το υπολογίζουμε και τελικά βρίσκουμε ΚΤΕΛ 8:30 το πρωι.ΟΥΦΦΦ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ!
