ΚΑΤΑ Τ’ ΑΛΛΑ…

«Η κοινωνία είναι ένα μπάχαλο!» «Εσείς η νέα γενιά, δεν έχετε αξίες, δε σέβεστε τίποτα!..» «Θέλετε μια χούντα για να στρώσετε μου φαίνεται» Ε Λ Ε Ο Σ. Και πες ότι είναι έτσι, μόνο εμείς φταίμε κύριοι; Εμείς κληρονομήσαμε κάποια πράγματα κι επίσης δε φυτρώσαμε, γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε με αυτά που μας έμαθαν στην οικογένεια μας, η δικιά σας γενιά δηλαδή. Και δε μπορώ ν ακούω εκπαιδευτικό άνθρωπο να διαμαρτύρεται για την κατάσταση στα σχολεία και να μην κάνει τίποτα για να μην τον πουν γραφικό. Για να μην αποτελεί εξαίρεση. «Ό,τι και να κάνω έτσι κι αλλιώς δεν παίρνουν χαμπάρι, δεν καταλαβαίνουν. Αν τους πω π.χ Κλείσε το κινητό, θα μου πει ότι ο άλλος καθηγητής μας αφήνει οπότε δεν έχει νόημα» Δεν είπαμε να βγάλεις το μαστίγιο και να τον βρίζεις. Αλλά βέβαια σε βολεύει αυτή η αντίληψη και δεν κάνεις απολύτως τίποτα. «Μα είμαι φίλος μ όλους τους μαθητές κι έρχονται και μου λένε τα προβλήματα τους κλπ» Ε και; Που κολλάει αυτό; Θυμάμαι έναν καθηγητή τον κύριο Γελάτσορα, που ακόμα και οι ταραξίες του τελευταίου θρανίου δεν βγάζανε κιχ στο μάθημα του και τον σεβόμασταν όλοι χωρίς να βγάζει φωνές, να χτυπάει το χέρι στην έδρα κι αηδίες. Απλά είχε τον τρόπο του και όταν έπρεπε γινόταν μάθημα κι όταν έπρεπε πάλι γινόταν χαβαλές. Δεν είναι τυχαίο που είναι ο μόνος καθηγητής που θυμόμαστε απ’ το γυμνάσιο κι εμείς οι 20ρηδες και ο 27ρης αδερφός μου. Κοιτά να σε σέβονται στο δικό σου μάθημα και στους άλλους ας κάνουν ό,τι θέλουν και:«Επιδίωκε την ενότητα αλλά όχι την ομοιομορφία» όπως έλεγε ο Σίλερ, του απάντησα τελειώνοντας όταν ξανάρχισε να μου ξαναλέει περί των άλλων συναδέλφων κι ότι φοβάται αν τολμήσει να κάνει κάτι που οι άλλοι δεν κάνουν…
Σκέφτηκα κάτι τώρα που δεν έχει καμία σχέση μ’ όλα αυτά αλλά δεν πειράζει. Αυτή η Θώδη ρε παιδι μου.. Τι γίνεται μ’ αυτή τη γυναίκα μπορεί κάποιος να μου πει; Εγώ τι βλέπω και τη λυπάμαι.. Δεν είναι ούτε καν trash ούτε αστείο το όλο θέαμα «Του γκουντ του μπι τρου» και «Τζιγκλς μπελς» Πατρινό καρναβάλι για πάντα που λένε..
Αυτό όμως που μας έκανε πραγματικά να γελάσουμε ήταν τα.. «Μπουμπούκια»! Δηλαδή η φωνάρα κι αεικίνητη Τσανακλίδου, το αχτύπητο δίδυμο Ζουγανέλη- Μπουλά(παθαμε πλάκα με τη φωνή του!) και ο.. ισορροπιστής Μαχαιρίτσας στο Ζυγό. Επίσης, ο Άλκης Κωνσταντόπουλος. Ένας φοβερός τύπος που είναι μια ορχήστρα μόνος του! Ξεκίνησε με βιολί, συνέχισε με μαντολίνο, κιθάρα και τρομπόνι και φυσικά τραγουδούσε! Θα κάνεις κοιλιακούς απ’ τα γέλια με τα βίντεο πριν και κατά τη διάρκεια της παραστασης-σόου-μουσικού προγράμματος, τα σκετσάκια στην πίστα, τα πειράγματα μεταξύ τους και με το κοινό. Γενικώς θα σου φτιάξει τη διάθεση και θα συγκινηθείς ταυτόχρονα. Κι αν ήσουν και φαν των Τερμίτων τότε θα ναι η καλύτερη σου αφού το καρέ συμπληρώνει κι ο Αντώνης Μιντζέλος.
Λίγο πριν καταλήξω όμως στη Κυθαδυναίων έκανα και μια επίσκεψη στον Εξώστη του Αμόρε κάπου στην αγαπημένη μου Πριγκιπονήσων( δεν σου θυμίζει παραμύθι αυτή η οδός?!). Εκεί Ο Αργύρης Ξάφης βγάζει τη ζώνη του στην ερωμένη «Πελεκάνο» Ελένη Κοκκίδου και μητέρα του Γιώργου Πυρπασόπουλου, ο οποίος είναι ο άρρωστος εθισμένος στο ποτό αδερφός της γυναίκας-θύμα του πρώτου Εύης Σαουλίδου. Κοίτα έτσι κι αλλιώς εμένα δε μ’ αρέσει ο Στρίντμπεργκ,( «Δεν είναι απ’ τα άτομα που θα κάτσεις μαζί του για καφέ!» όπως μου ‘πε ένας από το θίασο) για διάφορους λόγους και μου τι σπάει που αρκετοί ανεβάζουν έργα του φέτος αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία! Όμως όσον αφορά τον «Πελεκάνο» ενώ είναι το ίδιο μοτίβο με όσα έχω δει και διαβάσει ήταν καλό αλλά σαν παράσταση ακόμα καλύτερο. Δηλαδή αν διάβαζα μόνο το θεατρικό κείμενο δεν πρόκειται να στο πρότεινα! Όμως εδώ μ’ άρεσε πάρα πολύ η σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη σε συνδυασμό με τη μουσική, τα σκηνικά της Εύας Μανιδάκη (το άσπρο χρώμα στις κουρτίνες γύρω γύρω από τη σκηνή που έδινε έμφαση στην τρέλα και στην ψύχρα κυριολεκτικά και μεταφορικά που επικρατεί στο συγκεκριμένο σπίτι) και συμβαίνει κάτι σπάνιο όσον αφορά τους ηθοποιούς: και οι τέσσερις ήταν υπέροχοι! Τελειώνοντας το έργο δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κάποια ερμηνεία γιατί ένα δύσκολο έργο σαν κι αυτό είχε την καλύτερη ομάδα για πρωταγωνιστές αλλά πρέπει να σου πω ότι μου έκανε τρομερή εντύπωση ο Πυρπασσόπουλος που πραγματικά σε συγκινεί τόσο πολύ που θες να τον αγκαλιάσεις και του πεις «μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά!» Ε καλά μπορεί να γελάς τώρα αλλά δε διαβάζεις κριτική του Γεωργουσόπουλου! Κάτσε έχω να σου πω και κάτι άλλο..Καλά ας το για μετά, αρκετά σε ζάλισα..Εσυ τι νέα…

IT'S Α MAN'S WORLD...JAMES BROWN'S WORLD

GET UUP! COME OVER HERE DANCIN’ LITTLE THING WITH YOUR HOT PANTS AND LET’S DO MY THANG JUST YOU AND ME…GET ON THE GOOD FOOT AND MAKE IT FUNKY MEEERRYY CHRISTMAAS! GIVE IT UP, TURN IT LOOSE ON NEW YEAR’S EVE TOΟ… GET THE FEELING TO STAY ON THE SCENE LIKE A SEX MACHINE AND PLEASE PLEASE PLEASE ALWAYS FEEL GOOOOD!


Ευχές απ’ τον Νονό της soul όπως είναι γνωστός, με τα γνωστά αμίμητα ουρλιαχτά του, τα μοναδικά κουστούμια του, την αστείρευτη ενέργεια του.. Έτσι όπως τον έζησα συγκινημένη πριν κάποιους μήνες στον Λυκαβηττό χωρίς να έχει τολμήσει να τον πλησιάσει ο χρόνος ούτε στο ελάχιστο. Όμως Papa’s got a brand new bag για ν’ ανέβει να περάσει τα φετινά Χριστούγεννα κι΄όλα τα υπόλοιπα χρόνια του με την γνωστή funk- soul- jazz παλιοπαρέα (Ray Charles, Luis Armstrong κλπ.) και το μόνο σίγουρο είναι ότι they’re gonna have a funky good time! ΤΥΧΕΡΟΙ..

2

"ANEΒΑ ΠΑΝΩ" ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ΑΠ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΣΤΟΠ. ΧΘΕΣ ΗΜΟΥΝ ΜΙΑ ΑΠ ΤΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ ΤΟΥ ΣΤΟΠ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΕΠΕΙΔΗ Η ΜΗΧΑΝΗ ΜΟΥ ΘΕΛΕΙ ΣΕΡΒΙΣ ΚΙ ΕΙΜΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΤΟ ΣΦΥΡΙ ΤΟΥ ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ ΣΤΟΠ. ΑΠΛΑ ΕΔΩ ΙΣΧΥΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΚΛΙΣΕ ΤΥΠΟΥ «Η ΕΙΚΟΝΑ ΑΞΙΖΕΙ ΟΣΟ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ», «ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ» ΚΑΙ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ..ΣΤΟΠ. ΧΩΡΙΣ ΦΥΣΙΚΑ ΝΑ ΕΝΝΟΩ ΟΤΙ ΤΟ ΥΠΟΤΙΜΑΩ ΣΤΟΠ. ΤΑ ΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΠΕΡΙ ΕΝΤΟΝΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ (οι τρίχες στα χερια σου να 'ναι σαν να χουν ζελέ για να στέκονται όρθιες, το στομάχι να 'ναι κόμπος και ταυτόχρονα κάποιος να σου 'χει κλέψει τι φωνή ) ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟΠ. ΟΜΩΣ ΑΦΟΥ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ ΘΑ ΔΑΝΕΙΣΤΩ ΤΟ ΣΛΟΓΚΑΝ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΛΛΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ ΩΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟΠ.

ΔΕΣ ΤΟ Η ΖΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΟΤΙ ΤΟ ΕΧΑΣΕΣ!

ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ

Καλημέρααα. Ε να σε πήρα να σου πω κάτι πράγματα που με φρικάρανε γιατί ειδικά αυτό το θέμα είναι το ευαίσθητο σημείο μου. Άκουσα στο ραδιόφωνο σήμερα κάτι μακάβριες στατιστικές της action aid όπως ότι:
- Καθημερινά 30,000 παιδιά πέφτουν θύματα της φτώχειας, της πείνας και ασθενειών, οι οποίες μπορούν να προβλεφθούν. Αυτό σημαίνει ότι κάθε τρία δευτερόλεπτα ένα παιδί χάνει τη μάχη µε τη ζωή.

- Κάθε χρόνο περίπου 2 εκατομμύρια κορίτσια ηλικίας 5-15 διακινούνται χωρίς την θέλησή τους για να πουληθούν, ή εξαναγκάζονται να εκδίδονται

- 115 εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο δεν πηγαίνουν σχολείο – το 60% είναι κορίτσια

- Ένοπλες συρράξεις. Σε ορισμένες χώρες (π.χ. Λιβερία, Σιέρα Λεόνε) παιδιά κάτω των 15 ετών στρατολογούνται με τη βία και αναγκάζονται να πολεμήσουν. Εκτιμάται ότι σήμερα περίπου 300.000 παιδιά κάτω των 18 ετών αναγκάζονται να υπηρετούν σε στρατιωτικές ή αντάρτικες ομάδες σε διάφορες χώρες του Κόσμου.

(Περισσότερα στο www.action aid.gr.) Και θυμήθηκα κάτι άρθρα που διάβαζα πριν μέρες στην εφημερίδα ένα όχι και τόσο ευχάριστο θέμα όσον αφορά τα παιδιά, τα οποία δεν είχα σκοπό να τα αναφέρω αλλά κάπου πρέπει να τα πω! Αφορμή ήταν κάτι τηλεμαραθώνιοι που μόνο τότε αρκετοί θυμούνται κάποιους συνανθρώπους που είναι σε λίγο πιο..δύσκολη θέση από εμάς.
Έλεγε συγκεκριμένα το εξώφυλλο: 29.000 ΠΑΙΔΙΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Κι αυτά κάτω των 5 ετών. Και ετησίως περισσότερα από 10.000.000. Τα μισά από την πείνα στην πλειονότητα τους όπως ήταν αναμενόμενο στη Δυτική και κεντρική Αφρική. Αν όμως είχαν τηρήσει κάποιες δεσμεύσεις όπως αναφέρει το άρθρο, για την εξάλειψη της ακραίας πείνας τουλάχιστον, υπολογίζεται ότι θα μπορούσαν να προληφθούν 30 εκατομμύρια θάνατοι παιδιών. Επίσης:
- 1.200.000 παιδιά ετησίως πέφτουν θύματα παράνομης διακίνησης και εμπορίας(τράφικινγ)

- Μέχρι 1,8 εκατομμύρια παιδιά κυρίως κορίτσια, πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

- Όσο για τους πολέμους: περισσότερα από 250.000 υπολογίζονται τα παιδιά που χρησιμοποιούνται από ένοπλες δυνάμεις. Μέσα στη δεκαετία του 1990, περίπου 2.000.000 σκοτώθηκαν σε ένοπλες συρράξεις, τριπλάσια σε αριθμό έμειναν ανάπηρα, 1.000.000 ορφανά και 20.000.000 αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους για να σωθούν.

«Οι ασθένειες που έχουν προέλευση το νερό σκοτώνουν ένα παιδί κάθε 15 δευτερόλεπτα και βρίσκονται πίσω από μεγάλο μέρος των ασθενειών και του υποσιτισμού σε όλο τον κόσμο,» δήλωσε στη Νέα Υόρκη η Εκτελεστική Διευθύντρια της UNICEF, Αν Βένεμαν.

Τώρα, στην εγχώρια πραγματικότητα δε μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι δεν υπάρχει ένα νομοθετικά κατοχυρωμένο εθνικού προνοιακού συστήματος για την προστασία του παιδιού, τη χρήση σωματικής βίας και την ύπαρξη ενδοοικογενειακής βίας, την υστέρηση στην ένταξη στο σχολείο των παιδιών των κοινοτήτων Ρομά αλλά και των αλλοδαπών μαθητών. Όπως επίσης ούτε λόγος για στέγες προστατευτικής φιλοξενίας για παιδιά και εφήβους κ.α..

Δε θέλω να σε κουράσω άλλο και μπορεί ν’ ακουστώ σαν διαφήμιση της unisef και τέτοια αλλά είναι πολύ πιο απλό απ’ ότι φανταζόμαστε να βοηθήσουμε την κατάσταση. ΞΕΚΟΥΝΗΘΗΤΕ! ΚΑΙ ΜΗΝ ΕΙΣΤΕ ΣΑΝ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΑΝ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ Η ΣΥΜΦΟΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ... Έχε γειααα

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΜΕΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ..

Κράτα την άκρη σου απέναντι θα είμαι, στης θάλασσας... τη θέση, στο μακρινό ορίζοντα. Κι ανάμεσα του φεγγαριού.. ο δρόμος κι όγκοι άπειροι νερού, αστραφτερού και μαύρου..
Μείνε στην άκρη σου δεν ήσουν για ταξίδια κι είμαι η θάλασσα...Το σπίτι σου, η ζωή σου, εσύ. Και δίπλα σου ακριβώς...να ξεκινά ο κόσμος όλος. Δεν ήσουν για ταξίδια..

Μείνε στην άκρη σου δεν ήσουν ούτε εσύ, ο ίσκιος σου μονάχα..με ό,τι αγαπούσα έμοιαζε

Φυλαξου απ' την αγάπη, μα πιο πολύ απ' τον φόβο σου γι αυτήν.

Μείνε έξω από τα όνειρα μου..

*Κράτα την άκρη σου-Τάνια Τσανακλίδου(Το χρώμα της μέρας)

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ Σ Ε ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΑΜΜΟ

THE ETERNAL SUNSHINE OF A SPOTLESS MIND

(με λίγα λόγια)

Είναι μία απ' τις αιτίες που στριμωχνόμαστε κάθε χρόνο στις ουρές κυρίως του θεάτρου Αμόρε για ν’ αποκτήσουμε εκείνο το πολυπόθητο χαρτάκι που λέγεται εισιτήριο. Είναι εκείνος ο τρομερά γοητευτικός τύπος με το βλέμμα-μαγνήτη. Είναι κουλ χωρίς να το φωνάζει και νιώθεις ότι μπορεί να γίνει ο καλύτερος σου φίλος, που λένε. Είναι η θεατρική εμμονή πολλών τα τελευταία χρόνια. Είναι καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξεως. Είναι..

(με πολλά)

-Καλώς ήρθατε κυρίες και κύριοι! Σήμερα το show μας είναι αφιερωμένο σ’ έναν κύριο ο οποίος ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία των ηθοποιών που τους ερωτεύεσαι από τις ερμηνείες τους πάνω στο θεατρικό σανίδι. Τουλάχιστον έτσι την έπαθα εγώ αλλά σιγά σιγά ανακαλύπτω πως δεν είμαι η μόνη! Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις αυτό που νιώθεις βλέποντας τον να τα δίνει όλα κάθε φορά και ακόμα πιο δύσκολο να εξηγήσεις πόσο αληθινός είναι. Δεν ξεχνάς αυτή τη απίστευτα ζεστή φωνή και κυρίως το καθαρό κι ειλικρινές του βλέμμα, το οποίο έχεις την αίσθηση ότι αν κάποια στιγμή εκεί που τον κοιτάς, χτυπήσει τα δάχτυλα του και σου πει «Γίνε.. κότα», θα το κάνεις χωρίς δισταγμό! Και λίγο πιο.. αναλυτικά απ΄ τον κύριο Κώστα Γεωργουσοπουλο: «Εξελίσσεται σε δύναμη το θεάτρου μας. Έξοχη τεχνική, εσωτερικός έλεγχος των συναισθημάτων, άψογος λόγος και σκηνικό κύρος με ακτινοβολία και στέρεη ψυχοσωματική μηχανική» Όμως όπως για όλα τα έντονα συναισθήματα έτσι κι εδώ κάθε περαιτέρω ανάλυση είναι περιττή. Θα σας πω λοιπόν το παραμύθι του: Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι που ευτυχώς για τους γύρω του δεν έγινε Πολυτεχνίτης αλλά όταν είδε ένα πολύ λαμπερό φως σ’ ένα μεγάλο σχολείο που ονομαζόταν Εθνικό μπήκε και βγήκε ένας απ’ τους καλύτερους ηθοποιούς αυτής της χώρας. Μόλις το τελείωσε έγινε μέλος μιας πολύ ισχυρής θεατρικής Μαφίας που έχει τη βάση της σ’ ένα περίεργο και πρωτότυπο θέατρο εκεί στο Νότο, με το όνομα Αμόρε. Εκεί 9 χρόνια τώρα καταφέρνει να συγκινεί και να καθηλώνει όλους όσους τον επισκέπτονται. Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν κάποιοι θέλησαν να του κάνουν ένα δώρο. Εκείνο τον τόσο σημαντικό για τους άντρες ηθοποιούς, χρυσό σταυρό γνωστό και ως βραβείο Χορν για την προσπάθεια του στο «Στρίψιμο της βίδας» του Τζέφρι Χάτσερ. Αρκετοί όμως τον μάθανε όταν αναφωνούσε «Φεύγα» μπροστά από μια τηλεοπτική κάμερα αλλά και όταν μεταμφιέστηκε σε ραδιοφωνικό παραγωγό στο σταθμό που είναι ντυμένος Εν λευκώ. Επίσης υπήρξε ένας από τους ήρωες του «Ονείρου του σκύλου» του Άγγελου Φραντζή, ο οποίος το κάνε ταινία και ξύπνησε το ελληνικό σινεμά. Πέρσυ, μεταμορφώθηκε σε «Πουπουλένιο», έναν άνθρωπο από απαλά και φουσκωτά μαξιλάρια και κέρδισε το βραβείο Κουν. Τ’ αγαπημένο του γράμμα είναι το «Φ» κι έγραψε γι’ αυτό με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, σκηνοθέτησε πρώτη φορά κι όποιοι τυχεροί το είδαμε το συζητάμε ακόμα. Του αρέσει να βγάζει φωτογραφίες για θεατρικές παραστάσεις φίλων του-κυκλοφορεί συνέχεια με μια φωτογραφική στο χέρι- εύχεται να συνεργαστεί με τον Αλ Πατσίνο, τρελαίνεται για τη μουσική και η φιλοδοξία του είναι μέσω της δουλειάς του να γίνει ένας διαφορετικός επαναστάτης, όχι απλά να ψυχαγωγεί το κοινό του, αλλά να διαμορφώνει συνειδήσεις και να επεμβαίνει λίγο παραπάνω στην κοινωνία.
Φέτος είπε λίγο αγριεμένος δυο φορές για την "10η Εντολή" στον Alpha, έγινε ένας διαφορετικός «Οδυσσέας», αυτή τη στιγμή παίζει μαζί με τον «Πελεκάνο» του Στρίντμπεργκ στον Εξώστη του Αμόρε, μετά θα μετατραπεί στον «Άντρα με τα θλιμμένα μάτια» και ύστερα με τα γυναικεία μέλη της Μαφίας (Άννα Μάσχα, Μαρία Σκουλά, Αμαλία Μουτούση) ,μια dream team δηλαδή, θα παρουσιάσουν την «Ηλέκτρα» του Χόφμανσταλ στο Μέγαρο Μουσικής. «Το θέατρο είναι ένα πολύ ιδιαίτερο ψέμα, που στοχεύει στην απόλυτη αλήθεια- όποια κι αν είναι αυτή» λέει μια από τις πιο ωραίες του ατάκες. Αν και του το χω πει αλλά πραγματικά ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Για όλη αυτή τη φόρτιση που νιώθω κάθε φορά. Για το ταξίδι. Για..όλα!
...Είναι απλά ο ταλαντούχος κύριος ΑΡΓΥΡΗΣ ΞΑΦΗΣ._

THANK GOD IT'S FRIDAY!

Αγαπητέ Γ.
Bonjououour! Oh la la c’ est magnifique! Nouvelle Vague au Gagarin! Et aussi film au lab 22!Σου στέλνω για να σου πω για τα event που έχασες αυτές τις μέρες..Καταρχάς, έκανες μεγάλη βλακεία που δεν ήρθες στη συναυλία των film την προηγούμενη Παρασκευή. Τα παιδιά τα δώσανε όλα πραγματικά! Αλλά τι να το κάνεις όταν το κοινό δε βοήθάει καθόλου όπως και ο μικροσκοπικός χάλια χώρος βέβαια. Αρχίζω και πιστεύω ότι πρόκειται τελικά για το καλύτερο ελληνικό αγγλόφωνο συγκρότημα τουλάχιστον στο είδος τους. Η τραγουδίστρια έχει μια φωνή τρομερή, το στυλ τους είναι πολύ ιδιαίτερο και όσον αφορά την εμφάνιση ως γκρουπ αλλά και τα τραγούδια. Είναι μια μπάντα ρε παιδί μου, που γουστάρουν πάρα πολύ αυτό που κάνουν κι αυτό φαίνεται με το καλύτερο τρόπο. Είναι μια μπάντα που προσπαθεί βασικά να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους κι αυτή είναι η διαφορά της με τους συνάδελφους τους. Επίσης κι οι support Abbie Gale ήταν μια χαρά και θα τους βρεις κι αυτούς στη γειτονιά το my space.
"Hey wait! I have a second heart beating at the right of my chest. I have a second mouth breathing with oxygen mask…”

Αυτή η Παρασκευή όμως είχε άλλο αέρα. Γαλλικό. Paris, je t' aime. Υπεύθυνοι γι' αυτό αυτοί οι τρομεροί τύποι Marc Collin και Olivier Libaux παρέα με τις μοναδικές τραγουδίστριες τους. Οι Nouvelle Vague δηλαδή. Πρέπει να σου πω ότι πηγαίνοντας στο Gagarin είχα την εντύπωση ότι θα ήταν μια ήρεμη συναυλία με bossa nova kai jazz διασκευές, θα ακούγαμε ο ένας τον άλλον όταν μιλάμε, θα κουνιόμασταν που και που με το ποτό στο χέρι ακούγοντας "In a manner of speaking ", "Don't go" κτλ και τέλος. Χα! Μέχρι που έφτασα στο σημείο του εγκλήματος. Ο χώρος ήταν τίγκα, τα τρία πρώτα τραγούδια τα χόρεψα μόνη μου ψάχνοντας τους άλλους με τη μπύρα στο χέρι έχοντας πειστεί ότι δεν πρόκειται να τους βρω ποτέ, -"dancing with myself" κυριολεκτικά!- και κάτι είχε αρχίσει να ηλεκτρίζει τήν ατμόσφαιρα..Μετά από λίγα λεπτά τίποτα δεν ήταν ίδιο: Είχα βρει τους άλλους, χοροπηδούσα τραβώντας βίντεο ,η μπύρα που σου λεγα είχε απλωθεί στα πόδια μας μετά το άλμα του μπροστινού , όλο το μαγαζί πήγαινε κάτω κι οι τραγουδίστριες-οι οποίες τραγουδουσαν σαν να κάνουν σεξ όπως είπε κάποιος απ την παρέα - μας είχαν παρασύρει όλους σ' ένα τρελό παραλήρημα ουρλιάζοντας "TOO DRUNK TO FUCK" . Περιττό να σου πω ότι βγήκαν 5 φορές και φτάσαν σε σημείο να μας πουν " We have nothing else to sing!" αλλά κανείς δεν φαίνεται να τους άκουσε αφού συνεχίσαν όχι μόνο να φωνάζουν μέχρι και συνθήματα από γήπεδο αλλά να χτυπάνε και τα πόδια!Τότε ήταν που κοταχτήκαμε με τρόμο ότι θα πέσει το ταβάνι-εξώστης να μας πλακώσει. Αποφασίσαμε τελικά να μας καληνυχτήσουνε με μια διασκευή που δε την περίμενε κανείς: αυτή του "Tanted love"! Είναι τρελοί αυτοί οι Γάλλοι..
A bientot, KiKa

«ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ;;»

ΦΦΦ..1..2..τεστ..1..2. Μαζευτήκαμε εδώ σήμερα φίλες και φίλοι για να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Να απαντήσω δηλαδή λίγο καλύτερα στην ερώτηση που δέχομαι τόοοσες φορές όταν πηγαίνω πάνω από μια φορά σε μια θεατρική παράσταση. Λοιπόοον, ακούστε: Η βλακεία με το θέατρο είναι ότι όταν μια παράσταση κατέβει δε μπορείς να τη δεις σε dvd ό,τι ώρα και μέρα γουστάρεις όπως τις ταινίες, παρά μόνο ανοίγοντας το πρόγραμμα της και το φάκελο που την έχεις καταχωρίσει στο μυαλό σου. Γι’ αυτό και κάποιες μπορεί να τις παρακολουθήσεις και δυο και τρεις και όσες φορές να ναι για διαφορετικούς λόγους. Όχι επειδή ξέρω τον /την πρωταγωνιστή/στρια που μου λέτε μερικές φορές αλλά επειδή πολύ απλά έχω την ανάγκη να ξαναπάω. Αφορμή για όλο αυτό ήταν «Η Κοιμωμένη ξύπνησε», μια πανέξυπνη και μαγική (παιδική) παράσταση, η οποία σέβεται όχι μόνο τον εαυτό της αλλά και το κοινό, τα παιδιά κυρίως -γιατί ξέρετε είναι πολλές άλλες που απευθύνονται στους μικρούς φίλους σαν ναι τίποτα χαζά που δεν καταλαβαίνουν- κι εμάς τα λίγο μεγαλύτερα και σε συγκινεί όσες φορές και να πας. Που την είχα δει στο φεστιβάλ το καλοκαίρι, πριν ένα μήνα και θα ξαναπάω και ξαναείδα απορημένα φιλικά πρόσωπα που ρωτάγανε συνέχεια το ίδιο πράγμα. Όπως συνέβη και πέρσι π.χ με το «Ηedwig an the angry inch» και πιο παλιά με το «Η ζωή είναι ένα όνειρο», το «Proof» και άλλες κι όπως θα συμβεί με το «Ντιμπούκ» και βλέπουμε. Είναι σαν μια σοκολάτα με ημερομηνία λήξης, μια συναυλία που δε θα ξαναγίνει, τις διακοπές που πήγες με την καλύτερη παρέα.
Ε αυτά. Απλά ήθελα να τα πω κάποια στιγμή για να ξέρετε όλη την απάντηση από δω και πέρα κι όχι μόνο το «Επειδή μ’ άρεσε» και να γελάτε. Έεχετε γεααααα!

ΥΠΝΩΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΕΛΟΥΣ vol.2

Στα βίντεο, σκηνές από πορείες κατά της παγκοσμοιοποίησης, κουέρνικα του Πικάσσο, δολλάρια που αλλάζουν χέρια, αστυνομικούς που δέρνουν διαδηλωτές(κάτι μου θυμίζει..) και εικόνες από το τελευταίο άλμπουμ "techari" συνοδεύουν όλη τη συναυλία..

Η μαμά μου χορέυει με τις διπλανές της, η μπροστινή μου γεμίζει τον αέρα με μυρωδιές μπάφου, μια ηλεκτρική κιθάρα ηλεκτρίζει κι άλλο την ατμόσφαιρα και ξαφνικά ο Maxwell ανεβάζει στη σκηνή μία κοπέλα τσιγγάνα, η οποία θα μεταφράζει στα ελληνικά από δω και και μετά όσα λέει η Μαρίνα και σε λίγο θα εισβάλλει στη σκηνή με δυο φίλες της χορεύοντας εξτασιασμένες! Νιώθουμε όλοι λες και γνωριζόμαστε χρόνια και βρισκόμαστε σε φιλικό πάρτυ.

Στη μαγεία μπαίνουν τίτλοι τέλους, αγγαλιάζονται όλοι μαζί κι υποκλίνονται αλλά κανείς δεν τους αφήνει να φύγουν κι η σκηνή γίνεται παιδική χαρά!Ο Panko αρπάζει το μικρόφωνο και τρέχει γύρω στη σκηνή φωνάζοντας , άλλοι δύο πιάνουν τα ηχεία και τα κάνουν τουμπερλέκια κι η Μαρίνα ξαναρχίζει "Pasa pasa tristeza pasa, pasa, por un momento y entra calor.." και bailaores όλου του κόσμου ενωθείτε!

Κι εκεί που λέγαμε πως το ξημέρωμα θα μας βρει εδώ η Μαρίνα βάζει τέλος δυστυχώς με τον καλύτερο όμως τρόπο: τραγουδώντας α καπέλα για την "Historias de perdedores.." και δεν ακούγεται ούτε καν ανάσα μες στην αίθουσα, τους είχε καθηλώσει όλους πάνω της. Υπνωτισμός στο κλουβί με τους τρελούς. Στο δρόμο προς την έξοδο τους βλέπω όλους καταιδρωμένους , γεμάτους χαμόγελα και μια κοπέλα ακούγεται να λέει " Πραγματικά νιώθω ευτυχισμένη!" Παρομοίως.

ΥΓ: ΜΙΚΕΛΑ ΕΛΑ ΓΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ ΓΡΗΓΟΡΑ!

ΥΠΝΩΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΕΛΟΥΣ..vol 1

OJOS DE BRUJO σημαίνει:

Τα μάτια του μάγου.

Αλλά επίσης..

Σάββατο 9
Δεκεμβρίου.

Ίδρυμα Μείζωνος
Ελληνισμού

"Ελληνικός κόσμος"

Κτήριο 6.

Συγκάτοικοι στην τρέλα οι δικοί

μας LOCOMONDO.

Με τη ρεγγε "Φραγκοσυριανή"
,

την ειρωνική

"Πίστα" για τους

νονούς της νύχτας

δίπλα στην

Πειραιώς, το κράξιμο στους

τηλεορασάκηδες

και.. τον κούκλο
τραγουδιστή
τους!

Με δικά τους λόγια όταν

τελείωσαν:

" Μια λαχτάρα που 'χω

για τους Όχος ντε
Μπρούχο"..

Η απίστευτη τραγουδίστρια Μαρίνα!

Η άνεση της πάνω στη
σκηνή, γεμάτη εκφραστικότητα,

η τρομερή επικοινωνία με το κοινό, ότι νομίζεις ότι την
ξέρεις χρόνια,

η ενέργεια
της και ..οι μοναδικές

χορευτικές της φιγούρες!

Οταλαντούχος (και συμπαθέστατος) κύριος Maxwell Wright να σε καθηλώνει με το
flow του!

Το παθος του φλαμένγκο απ' τη χορεύτρια Σούζι που παραλίγο να σπάσει τα πατώματα με
τις κλακέτες και όλο το κοινό να φωνάζει δυνατά τ όνομα της! Αλλά κι διάλογος με τον παραπάνω κύριο. Εκείνος μιλούσε με λέξεις κι εκείνη
απαντούσε χορεύοντας!

Τα χερια σου να κοκκινίζουν από το ρυθμικό χειροκρότημα , να βρίζεις το κινητό που δεν έχει άλλη μνήμη και να χοροπηδάς όλο το βράδυ αδιαφορώντας για τη ρήξη στο μηνίσκο..

LOW BATT...

Είναι κάτι στιγμες που θες να ξεφύγεις. Με μια κίνηση να βρεθείς κάπου αλλού. Να παγώσουν όλοι και όλα γύρω σου. Που εύχεσαι να είχες το "μαγικο ραβδί" που είχε η κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά στο "Όνειρο του σκύλου" κι έλεγε 1,2,3, το χτυπούσε και τσουπ! εξαφανίζονταν η ίδια ή οι ανεπιθύμητοι. Ή να ήσουν ο Χάρι Πότερ, ο Κόπερφιλντ όποιος θες τέλος πάντων δε θα τα χαλάσουμε εκεί. Μπορεί να φταίει κι η φάση πο βρίσκεσαι. Ότι δηλαδή έχεις κλείσει τα 20, μισείς τη σχολή σου, θες πιο πολλά λεφτά, τα πάντα γύρω σου τρέχουν και προσπαθείς να τα προλάβεις, θες να γυρίσεις τον κόσμο, να κάνεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα, μένεις με τους γονείς σου.

Με λίγα λόγια να α ν ε ξ α ρ τ η τ ο π ο ι η θ ε ί ς αλλά δε μπορείς. Που σημαίνει ότι δε θες να στα πρήζουν που πας και τι κάνεις ούτε γιατί δεν πάς στη σχολή που είναι σ' ένα άκυρο νησί, ούτε γιατί τρέχεις όλη μέρα στα θέατρα, στα σινεμά και στις συναυλίες. Γιατί έτσι γουστάρω, σκέφτεσαι. Και δε μπορείς να κάνεις αυτά που θες γιατί πρέπει τις μισές μέρες τις εβδομάδας να είσαι εκτός Αθηνών. Κι είναι και τ' άλλο. Που δε μπορείς να συννενοηθείς με το γονιό σου και όταν σου μιλάει είναι σαν αυτές τις ταινίες που όταν κάποιος κουράζεται απ' αυτά που λέει ο συνομιλητής του, δείχνει τον δεύτερο ν ανοιγοκλείνει το στόμα του χωρίς ήχο.

Πρόσθεσε επίσης ότι έχεις έναν απίστευτο μαλακομαγνήτη με τεράστια ισχύ τελειωμένων γκομενακίων (δεν υπάρχει αυτή η λέξη αλλά δεν πειράζει) κι αναρρωτιέσαι μήπως γράφει κάπου πάνω σου "ΚΟΥΤΣΟΙ, ΣΤΡΑΒΟΊ ,ΚΑΜΈΝΟΙ ΕΛΆΤΕ" με γράμματα που φαίνονται μόνο μ' εκείνους τους φακούς blacklight. ΚΙ επίσης το καλύτερο για το τέλος: Κάνεις πράγματα σημαντικά για σένα κι όταν προσπαθείς να τα προωθήσεις στον "κόσμο των μεγάλων" δε σε παίρνουν στα σοβαρά γιατί πολύ απλά είσαι ένα 20χρονο φοιτητάκι και πρέπει να περιμένεις να μεγαλώσεις καμιά πενταετία ακόμα και τότε βλέπουμε. Υπάρχουν βέβαια κι εξαιρέσεις αλλά όπως πάντα είναι λίγες.

Κί όλα αυτά όταν προσπαθείς πάντα να βλέπεις τα πράγματα θετικά και να ξυπνάς το πρωι ρίχνοντας ένα χαμόγελο στον καθρέφτη. Όμως κάποια μέρα ξεσπάς και νομίζεις ότι η θετική μπαταρία σου τελείωσε και δε βρίσκεις πουθενά το φορτιστή. Όπως σήμερα. ΜΗΠΩΣ ΤΟΝ ΕΙΔΕΣ ΠΟΥΘΕΝΑ;

2 L 8

=ευφάνταστη μπάντα εξ Θεσσαλονίκης

"I do my thing, and you do your thing.I

am not in this world to live up to your

expectations, and you are not in this

world to live up to mine. You are you,

and I am I, and if by chance we find each other, it's

beautiful. "

"They try to

convince us every effort is useless,but the rain

starts with a single drop! If I am a drop

and you are a drop together we become a

river and it is about

time we fucking drown them all! "

SeX aNd ThE cItY..Of AtHeNs

Αν και μου τι σπάει λίγο που θα θυμίσω τη γνωστή πρωταγωνίστρια-αρθρογράφο του σεξομανούς σήριαλ αλλά τελος πάντων! Για ελάτε τώρα λιγο να σας πω..αντε μαζευτείτε γρήγορα γιατί έχουμε και δουλειές... Λοιπόν, βρέθηκα πριν καμιά βδομάδα σε μια γυναικοπαρέα-συμμορία-θίασο, ναι όλα αυτά μαζί,και ως γνωστόν δεν ήταν δυνατόν να μην γίνει συζήτηση για ΑΝΤΡΕΣ. Εγω είχα το ρόλο περισσότερο ακροάτριας παρά ομιλήτριας εφ' όσον έτυχε να είμαι και η μικρότερη εκεί μέσα, να ξέρω μόνο την Ι., είπα "καλύτερα να μασάς". Κι αφού λοιπόν η Η. είπε την ιστορία της που απ' ότι κατάλαβα-γιατί είμαι και διακριτικός άνθρωπος όταν δεν τον ξέρω τον άλλον καλά- από κάποια που είπε και το τηλεφωνο που έσκασε αργότερα, με τον τύπο της απέναντι γραμμής υπήρχε μια σχέση κι αυτή τελείωσε, εκείνος τη βασανίζει καιρό κι εκείνη δε μπορεί να ξεκολλήσει, διότι ως γνωστόν όλες κολλάμε με τους πιο τελειωμένους. Και τότε έρχεται η συμβουλή από την Ι. -γυρίζοντας παράλληλα και σε μένα για να μαθαίνω!-:"Οι άντρες θέλουν κλάσιμο, να τους φτύνεις ρε παιδί μου. Μη ξαναρίξεις τα μούτρα σου να τον ξαναπάρεις τηλέφωνο και να ξανασχοληθείς. Τότε είναι που θα κολλήσει εκείνος." Διότι όπως διάβασα και κάπου, οι άντρες είναι σαν τα γραμματόσημα, όσο τους φτύνεις τόσο αυτοί κολλάνε. Γυναικείες "σοφίες" δηλαδή που δεν έχουν ούτε ηλικία ούτε εποχή. Όσα χρόνια κι αν περάσουν αυτά θα λέμε. Οι πιο δυναμικές δηλαδή ,οι λιγότερο εύθραυστες. Ωραίαια. Τι γίνεται όμως όταν μπαίνεις στο λεωφορείο κι ακούς δύο αγόρια από πίσω σου να λένε:

-Ρε μ........ θέλω πολύ να της στείλω, μια αναπάντητη τουλάχιστον αλλά λέω όχι γιατί έχουμε κι έναν εγωισμό. Άσε που έτσι θα κολλήσει πιο πολύ

-Ναι ρε κι εγώ το ίδιο! Να σου πω και το άλλο; Ρε φίλε γουστάρω να μου το κάνει κι η άλλη αυτό γιατί μ' έχει στη τσίτα.

(γέλια)

Δηλαδή συγνώμη τώρα τι γίνεται; Φτύνουμε ο ένας τον άλλον για να γουστάρουμε; σκέφτηκα κι ήμουν στο τσακ να μπω στη συζήτηση.

Όταν μετά το είπα στην Τσου μετά από μια μικρή παύση λόγω του μικρού σοκ αναφώνησε πως ένα μεγάλο τοίχος αμφιβολίας γκρεμιστηκε αυτή τη στιγμή και μείναμε με ένα ηλίθιο απορημένο ύφος! Όταν ξαναδω την Ι. θα της το πω μήπως βάλει κανένα φως στο τούνελ. Ε όσο να ναι μάλλον κάποιος μεγαλύτερος και ηθοποιός που υποτίθεται τα φιλοσοφούν πιο πολύ τα πράματα κάτι μπορεί να κάνουν!

Η ΑΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΔΗΛΑΔΗ ΤΩΡΑ ..

ΤΑ

HAPPY TREE FRIENDS

ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ

Α Σ Τ Ε Ι Α;

ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ΓΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ:

ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΜΟΥ ΛΕΤΕ ΝΑ ΜΗ ΒΡΙΖΩ ΤΟΥΣ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΠΟΥ ΠΛΑΚΩΝΟΥΝ ΣΤΟ ΞΥΛΟ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ.

Γαμημένα σαλιγκάρια...ΤΑΔΕ ΈΦΗ LIDA

http://lidasweblog.wordpress.com/2006/11/11/gamimena-saligkaria/ Συμφωνω κι επαυξάνω πουλένε. Κι όπως ο φίλτατος Κώστας (http://dilated.wordpress.com/) έτσι κι εγώ απλά σας λέω να το διαβάσετε!

KYΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΕΡΟΛΟΓΙΑ

Χώρος: ταβέρνα σε πεζόδρομο στον κύριο Ψυρρή.
Ώρα: Απόγευμα
Κατάσταση: Κουρασμένοι/πεινασμένοι
Αιτία:"Κοίτα έξω! Ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια κελαηδούν! Άντε είναι μέρα για καφέ στο χέρι και βόλτα! "
-Πρώτη στάση: Εpidemic στου Ψυρρή που σημαίνει κύριος Πέτρος, περίεργα ρούχα, τσάντες κτλ που υπάρχουν μόνο εκεί, μέχρι και περιοδικά και λίγα cdάκια έχει φέρει. Κι εκεί που μιλούσαμε, για περιοδικά-απίστευτό το εξώφυλλο του καινούργιου FLAUNT- ταξίδια, κουλτούρες και τέτοια, μας λέει φρικαρισμένος για ένα άστεγο ο οποίος "έμενε" σε μια πλατεία κάτω απ το σπίτι του, ( οι γείτονες του 'χανε φτιάξει ένα αυτοσχέδιο σπίτι με κούτες) και είχε παρέα του ένα σκύλο. Μια μέρα λοιπόν τον βλέπει σε άθλια ατάσταση, να κλαίει και να οδύρεται κι όταν τον ρώτησε τι συνέβη του πε πως το προηγούμενο βράδυ κάποιοι του ρίξανε σπρέυ και του κλέψανε το σκύλο! Το διαννοείσαι; ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΣΟΙ ΚΑΦΡΙΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΟΥΒΑΛΑΝΕ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΛΕΨΟΥΝ ΤΟ ΣΚΥΛΟ, ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΑΡΕΑ ΕΝΟΣ ΑΣΤΕΓΟΥ; ΤΙ ΚΕΡΔΙΣΑΝΕ; ΕΛΕΟΣ. Τέλος πάντων, ας αλλαξουμε θέμα γιατί θα μου κοπεί εντελώς η όρεξη.
-Είδες την καινούργια διαφήμιση του Johnnie Walker; I HAVE PERFECT SIGHT. YOU HAVE VISION, I NEVER NEED SLEEP. YOU CAN DREAM. Ότι πιο έξυπνο και θετικό έχω δει τελευταία.
-Και μια που λέμε για ωραία θεάματα, άρχισα και βλέπω το σήριαλ με τη ζωή της Λαμπέτη.
Πολύ καλή σκηνοθεσία κι ατμόσφαιρα κι η Καλογήρου της μοιάζει πάρα πολύ! Άσε που παίζει όλο το ηθοποιηστικο συνάφι. Ναι δεν υπάρχει αυτή η λέξη αλλά κατάλαβες τι εννοώ!Εν τω μεταξύ η γιαγιά μιας φίλης μου νόμιζε στην αρχή πως κάθε επεισόδιο είναι το τελευταίο επειδή λέγεται "Τελευταία Παράσταση"..
-Έχω δω την κυριακάτικη και τώρα τελευταία δεν έχω καμία όρεξη να διαβάσω και να μιλάω για πολιτική. Τους έχω βαρεθεί όλους! Φαντάσου είμαι 20 χρονών και ασχολιέμαι πλέον λιγότερο με την πολιτικη απ' ότι μικρότερη..
-Όλο βγαίνουν περιοδικα κι εφημερίδες αλλά κατέληξα ότι αυτά που αξίζει να τα δεις-που λέει κι η μητέρα Κατίνα όλων Τατιάνα!- είναι Soul, ozon,Look, υποβρύχιο, Lifo και Athens Voice αν και τα χει χαλάσει πολύ τα εξώφυλλα της ε;
-Έχεις ακούσει καθόλου Film; Ελληνικό alternative/indie αγγλόφωνο συγκρότημα και σου λέω τα παιδιά έχουν φοβερό ταλέντο κι αισθητική! Δεν είναι και τυχαίο που έχουν κλείσει συναυλίες μέχρι τον Απρίλη σ' Ελλάδα κι εξωτερικό. Γράψε τη σελίδα τους στο my space: http://www.myspace.com/filmgreece.. θα κολλήσεις! Α! 8/12 θα ναι στο lab22.
-Επιτέλους πότε θα καταλαβουν μερικοί ότι όταν ανεβοκατεβαίνεις στις σκάλες στο μετρό στέκεσαι στα ΔΕΞΙΑ;; Δεν ξέρεις πόσο νευριάζω όταν βιάζομαι και μπαστακώνονται μπροστά μου λες και το κάνουν επίτηδες! Μα τι να μη φωνάζω αφού..Τέλος πάντων τι έλεγες;
-Πήγα σε μια παράσταση πριν κάτι μέρες, θα σου φύγει το μυαλό! Λέγεται Ντιμπούκ στην Πειραματική σκηνή του Εθνικού στο Απο Μηχανής. Απ' το πρώτο λεπτό μεταφέρεσαι σ έναν εντελώς άλλο κόσμο. Φαντάσου μια άλλη εκδοχή του Ρωμαίου και Ιουλιέτας με τη συνοδεία της Καμπάλα. Να σου δώσω να καταλάβεις, πρόκειται για δύο Εβραίους που είναι πολύ ερωτευμενοι αλλά όταν ο πατέρας της κοπέλας αποφασίζει να την παντρέψει με κάποιον άλλο, ο εδώ "Ρωμαίος" πεθαίνει από τη λύπη του και η ψυχή του μπαίνει στο σώμα της. Ντιμπούκ σημαίνει η ψυχή που δε βρίσκει ησυχία και περιπλανιέται. Από τις πιο ωραίες ιστορίες αγάπης που χω δει, η μουσική της Σαβίνας Γιαννάτου σε ταξιδεύει κι οι δύο πρωταγωνιστές, Κούρτη και Παπανικολάου, τα δίνουνε όλα! Τρέχα να το δεις!
- Ξέρεις τι; Θα θελα να υπάρχει ένα τεράστιο STOP ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ που λέει ο Γιάλομ. Να το βλέπεουμε από παντού και να σταματήσουμε επιτέλους να σκεφτόμαστε "Αν είχα κάνει αυτό" "Αν είχα πει εκείνο θα ήταν αλλιώς" κτλ..
-Εγω πάλι θα χαμηλώσω το επίπεδο και θα θελα ένα βάλουν ένα STOP ΣΤΟΝ ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ!

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ

(χωρίς τον Οδυσσέα)

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

ερμηνεία: Κίκα Παπαδοπούλου

Κι εκει που διάβαζα κάτι θεατρικα νέα και τέτοια, διότι την έχουμε δει και καλλιτέχνες, ξαφνικα βλέπω πως ο -τον παρακολουθώ πάντα μ ένα ξυραφάκι στην τσάντα- Ξάφης πάιζει στη Θεσσαλονίκη μια διαφορετική εκδοχή του Οδυσσέα στην παράσταση του Δημήτρη Δημητριάδη "Ιθάκη-Οδυσσέας-Όμηρος". Και λέω τώρα αφού δε με ακολούθησε κανείς το καλοκαίρι στη Νάξο όπου παιζοταν επίσης( φαντάσου πως συνομωτεί το σύμπαν υπέρ μου που είχα από πέρσυ κάτι ανοιχτά εισιτήρια γα το συγκεκριμένο νησί!) ας ανέβω στο Βορρά να κάνω κι έκπληξη σε κάτι φίλους. Κι άσε που ήθελα να κάνω κι ένα ταξίδι. Έπρεπε όμως να τρέξω μια κούρσα μετ' εμποδίων. Αφού ξεπέρασα το πρώτο που λέγεται Λεφτά,οδεύω προς το δεύτερο που ονομάζεται Γονείς-διότι δεν έχω την τύχη της φοιτήτριας που μένει μόνη της! Άρχισα με τη μαμα που ήξερα ότι θα με καταλάβαινε και κάναμε μια μυστική συμφωνία άσχετα αν καιοι δύο είχαμε τρομερές τύψεις. Είπαμε λοιπόν στο μπαμπά ότι θα πήγαινα Πάτρα σε μια φίλη γιατί εκεί παιζόταν η περιβόητη παράσταση! Ε με τα χίλια ζόρια τον έπεισα. Εν τω μεταξύ, εγω Θεσσαλονικη-Κομοτηνη, η μαμά Ισπανία, ο αδερφός φαντάρος στη χίο...το διαλύσαμε το μαγαζί! Έρχεται που λες αυτό το περιβόητο πρωινό της 28ης Οκτωβρίου(Ζήτω το ΟΧΙ και τετοια) κι οι ταξιδιώτες αποχωρήσαμε,άλλη χαραματα κι άλλη μια λογικότερη πρωινή ώρα (μ ένα κακό προαίσθημα παρεπιπτόντως). Ωραία μέχρι εδώ. Και τώρα λέει την πρώτη της ατάκα η Γκαντεμιά η οποία έκανε guest στο έργο μου χωρίς να με ειδοποιήσει κανείς: "Δεν υπάρχουν εισιτήρια με το απλό τρένο, μονο με Ιντερσίτι σε δύο ώρες." Ήτοι, εκτός από την αναμονή, 32Ε αντί 11.30. ΟΚ πάμε. Ας αφήσω όμως για λίγο το σακ βουαγιάζ κάπου στο σταθμό να πάω να τραβήξω λεφτά και να κάνω και και καμιά βόλτα. "Όχι, λέει η Γκαντεμιά, δεν υπάρχει χώρος αποσκευών στο σταθμό Λαρίσσης" Καλά άντε θα βολτάρει κι αυτή μαζί μου τότε στο μετρο κλπ ν αρχίσει ο μηνίσκος να διαμαρτύρεται, να κάνουμε και μπράτσα καθώς θα τη σηκώνουμ στη σκάλα. Ναι έτσι έγινε και μπαίνω επιτέλους στο βαγόνι ύπο της ήχους της Αμελί στ'αυτιά μου, της καλύτερης μου φίλης σ αυτό το ταξίδι.

Πέρασαν που λες 5 ώρες χωρίς ν ανταλλάξω κουβέντα με άνθρωπο! Διότι είχα δίπλα μου έναν, σημπαθητικο κατα τ' άλλα, γεράκο κι όχι μια κοπέλα που μπήκαμε μαζί μέσα κι είπαμε 1-2 πράγματα, ούτε κανένα ενδιαφέρον αγοράκι τουλάχιστον. Να μου πεις " στο τρένο ψάχνεις την τύχη σου απελπισμένη Μανταρινάκη;" Όχι ρε παιδί μου αλλά ελπίζεις σ' ένα Πριν το Ξημέρωμα σκηνικό αν ταξιδεύεις μόνη σου! Θυμάσαι, αυτή την πανέμορφη ταινία που γνωρίζονται ο Ίθαν Χωκ κι η Ζουλί Ντελπί στο τρένο και δε βάζουν γλώσσα μέσα τους και γίνονται ένα ωραιότατο ζευγάρι γυρίζοντας αργότερα στα σοκάκια της Βιέννης..Τέλος πάντων. Ωραία τοπία κι εικόνες οδήγησαν στην Πόλη της Μπουγάτσας.

Η μικρη Κίκα στην τρομαχτική μεγαλούπολη, όπως έστειλε και μια μια φίλη. Βγάζω εισιτήριο για Κομοτηνή το βράδυ με καρβουνιάρη αφού το ινταρ πήγαινε πολύ αργα. Θα σου μιλήσω μετά γι αυτό.Αυτός ο σταθμός μπορεί να είχε θυρίδες γι αποσκευές(γιατί θα μενε εκεί μέχρι το βράδυ) αλλά κι εκεί μπήκε η Γκαντεμιά. Βάζω 3Ε και την κλειδώνω αλλά μετά από λίγο την ξανανοίγω για να βάλω κάτι μέσα στη τσάντα και με το που περνάνε κάτι δεύτερα τσουπ! ανάβει το φωτάκι "βάλτε άλλα 3Ε" γιατί καθυστέρησα!

Μετά με το που βγαίνω έξω να ψάξω για το θέατρο παίρνω ένα λεωφορείο και λέω στον οδηγό να με ειδοπιήσει για τη στάση στην Αριαστοτέλους και μου απαντάει καταφατικά μ ένα ηλίθιο γελάκι. Κάθομαι δίπλα σε μια κυρία που παραμίλαγε και μετά από κάποια ώρα ,ναι καλά μάντεψες η Γκαντεμιά ξαναχτυπά αφού περάσαμε τη στάση, το Λευκό Πύργο για να μου ρθει η ανακοίνωση με το ίδιο σπαστικό γελάκι" Κατέβα εδώ γιατί σε ξέσασα και πάρε το άλλο. Και να το θυμίζεις στον οδηγό". Ναι δεν ήξερα κάθε 1' σου λέω για τη στάση σκέφτηκα. Άντε πάλι πίσω με τα πόδια αυτή τη φόρα κι επειδή όπως λέει κι ο λαός, ρωτώντας πας στην πόλη, ως τουρίστρια άρχισα να ρωτάω για το καταραμένο θέατρο το οποίο δεν το ξερε κανείς! Διότι δεν ήταν ακριβώς θεατρική σκηνή αλλά ένας αρχαιολογικός χώρος, "ΛΟΥΤΡΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ", -γιατί ξέρεις τώρα πλέον οπουδήποτε μπορείς ν ανεβάσεις παράσταση- και δεν με κοιτάγανε σαν τον ΕΤ ούτε το χώρο γνωρίζανε ούτε το έργο! Εμπρος καλά μου ποδαράκια συνεχίστε..

Τα μηνύματα-ανταποκρίσεις το ένα μετα τ άλλο με το Κομοτηναίο φίλοξενητή και τη φίλτατη Ζαν-Τσου η οποία με δούλευε έπειδή δε φημίζομαι και για τον άριστο προσανατολισμό μου, πόσο σε μια άγνωστη πόλη! "Εσυ να χαθείς; ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! Δεν σε πιστεύω μην επιμένεις! Δεν έχεις το χάρτη με τα σπιτάκια να μπεις μέσα; ΧΑΧΑ" έλεγε ένα απ τα εσεμεσια. Ενιγουέι, αισθανόμουν ότι ήμουν σ ένα ατελείωτο Κολωνάκι αφού αντίκρυσα την κοκεταρία σ' όλο της το μεγαλείο! Ναι το ξερω ότι οι Θεσσαλονικιές φημίζονται για το "σικ- όλα στην τρίχα" στυλ τους αλλά τώρα ήταν λες κι έπεσε τσουνάμι γεμάτο γαλλικο νύχι, longchamp, μαλλί κομμωτηρίου ή πρίζας, παντελόνια σωλήνες, τίγκα βάψιμο. Και σ' όλο το πακέτο πρόσθεσε κι έναν ελαφρύ σνομπισμό. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν κάνω ούτε σύγκριση με Αθήνα ούτε λέω πως όλες είναι έτσι, απλά λέω γι αυτό που είδα. Εμπρος καλά μου ποδαράκια λοιπόν μήπως και φτάσουμε κάποια στιγμή. Μετά από μία ώρα περπάτημα, φτάνω και συνειδοτοποιώ ότι έκανα κύκλους τόσην ώρα κι άσε που δεν είχε ανοίξει ακόμα κι όποιον και να ρωτούσα εκεί απ έξω ή ήταν ξένος ή δεν ήξερε. Βλέπω το κινητό κι η μπαταρία στο κόκκινο οπότε από ένστικτο γράφω κάποια κινητά στο σωτήριο μπλοκάκι-τετραδιάκι που κουβαλάω πάντα μαζί και ύστερα από κάτι λεπτά βλέπω μπροστά μου τη Γκαντεμιά η οποία "ρίχνει" το κινητό σε κώμα! Και σαν μην έφτανε αυτό ύστερα από δύο καρτοτηλέφωνα μέχρι να συννενοηθούμε μου ανακοινώνει πως ένας φίλος μου φοιτητής εδώ, αυτές τις μέρες βρίσκεται Αθήνα! Κι άλλες δύο που έλεγα να τους στείλω πως ναι είμαι Θεσσαλονίκη δε μπορούσα να δω τα κινητα τους απ' το πεθαμένο κινητο κι ούτε τα είχε κανείς απ αυτους στο μπλοκάκι, που σημαίνει πως 3 ώρες θα τριγυρνούσα σαν την τρελή μόνη μου! Ευτυχώς είχα πολλά CDια.

Κατα τις 7:30, πάω απ το θέατρο και παίρνω το εισιτήριο -λες και δε θα βρισκα αλλά λέμε τώρα- και καταλήγω σε μια καφετέρια εκεί δίπλα στο πεζόδρομο Αριστοτέλους. Πρώτη φορά μόνη μου για καφέ. " 2 άτομα;" ρωτάει ο σερβιτόρος, "Ένα" απαντώ αναστενάζοντας μ ένα δραματικό ύφος και του ζητάω αν μπορεί να μου φορτίσει το κινητό. Μια χαρά πέρασε η ώρα αφού σαν κάτι μοναχικούς καλλιτέχνες έβγαλα ενα βιβλιο για τον Andy Warhol και διόρθωσα και το σκίτσο του Ξάφη

Αντε επιτέλους, ήρθε η πολυπόθητη ώρα του θεατρου, παίρνω το πρόγραμμα και περιμένω. Λίγο πριν μπούμε στην αίθουσα, νιώθω τα βήματα της Γκαντεμιάς που κορυφώνουν το δράμα κι ακούω μια κυρία " Δεν παιζει ο Ξάφης;" "Όχι, της απαντάει ένας άλλος, ήταν μόνο για δύο παραστάσεις!" ΠΑθΑΙΝΩ ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΦΡΙΚΗ κι οι αντιδράσεις εκεί γύρω πέφτουν σα ντόμινο: " Μα εγω γι αυτόν ήρθα!", "Γιατί δεν παίζει;" ,"Είναι σίγουρο;". Παίρνω μια τεράστια βαθει ανάσα και ρωτάω δήθεν ψύχραιμα-μη φανούμε και λυσσάρες- στο ταμειο:

-Συγνώμη ο κύριος Ξάφης δεν παίζει σήμερα;

-Όχι, μόνο για τις 23 κι 24 του μηνός.

ΝΕΥΡΑ ΝΕΥΡΑ ΝΕΥΡΑ και οι στίχοι του Ιronic της Alanis έρχονται με τη μια στο μυαλο: "It's like rain on your wedding day/ It's like 10.000 spoons when all you need is a knife..." Να σου δώσω να καταλάβεις η παράσταση είναι δυο μονολόγοι και μια ανάγνωση της Οδύσσεια απ τον συγγραφέα, οπότε δεν υπάρχει συνέχεια κι οπότε μπορείς να φύγεις στο διάλειμμα, κατι που έκανα και δεν το έχω κανει ποτέ μέχρι τώρα. ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΑΙΧΤΟΥΝ ΟΛΕΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠ ΑΥΤΗΝ; Πληρώνω μάλλον το τίμημα του Πινόκιο σκέφτομαι.

Μπαινω σ ένα χώρο κυκλικο με κολώνες γύρω γύρω, παντού κουρέλια και μεγάλες πλαστικες σακούλες, όπου μέσα σε μια απ αυτές βρίσκεται η πρωταγωνίστρια και βογκάει. Είναι η Ιθάκη γυναίκα κι ερωτευμένη με τον Οδυσσέα αλλά αυτός προτίμησε την Πηνελόπη και δεν την υπολόγισε κι αρχίζει το παραλήρημα της με αποκορύφωμα την ατάκα "Ι LOVE HIM I LOVE HIM I LOVE HIM" και λες τωρα θα βγει κι η Θώδη με το σουξε "ΓΟΥ ΑΡ ΤΟΥ ΓΚΟΥΝΤ ΤΟΥ ΜΠΙ ΤΡΟΥ". Είναι εμφανές ότι όλοι έχουν απορήσει με την κακή έννοια και ξαφνικά έρχεται αναμεσα μας ναμας ρωτάει αν είδαμε πουθενα τον καλο της Οδυσσέα! ΕΛΕΟΣ!

Με το που κάνει διάλλειμα φεύγω από τις πρώτες μήπως και προλάβω και κανένα τρένο πιο νωρίς, μπαίνω στο λεωφορείο και με πληροφορούν ότι είναι 10 στάσεις τουλάχιστον μέχρι το σταθμό ενώ ήταν 2 τελικα αλλά το προσπερνάω. Δεν έχει νωρίτερα δρομολόγιο και περιμένω άλλη μιαμιση ώρα τρεμωντας νευριασμένη μεχρι που σκότωνα κι άνθρωπο! Α ρε Ξάφη! Μη στα πολυλογώ κι άλλο, μπαίνω στον τρισάθλιο καρβουνιάρη αφού παραλίγο να ξεχάσω μια τσάντα έξω σε μια παντελώς απαράδεχτη κουκέτα παρέα μ' ένα μπεκρη κι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι και να βρωμάει λες και τα χουμε πιει ομαδικώς εκεί μέσα! Παθαίνω κλειστοφοβία και μου ρχεται να φωνάξω κλαίγοντας -θέλω τη μαμα μου! Έχω βρυκολακιάσει με το γαλλικο κι άσε που αλλάζει΄η ώρα κι έχουμε μπερδευτεί τι ώρα θα φτάσουμε. Ο Γιώργος(φιλοξενητης στην Κομοτηνη) ο καημένος μια έκπληξη ήρθα να του κάνω και του βγήκε ξινή αφου τελικά κάναμε παραπάνω ώρα γιατί έπρεπε να περιμένουμε περιπου 60' ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ ΓΙΑ Ν ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΩΡΑ! Χώρια το σταμάτημα κάθε τρεις και λίγο ν αλλάξει γραμμες και το κούνημα που γράφεις κι είναι σαν καρδιογράφημα! Ερχεται κι άλλο μηνυμα του Γιώργου: "Που είσαι; Μηπως το μετάνιωσες; Τρεξε απ τα χωράφια και θα φτάσεις πιο γρήγορα!" Δεν τολμούμουσα και να κοιμηθώ φοβούμενη μηπως φτάσουμε Κομοτηνη και δεν τ ακούσω και φτάσω στα Δικαια! ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ! Καααποια στιγμη κατα τις 6 το πρωι φτάνουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Πετυχαινω έναν τέλειο ταξιτζη-πρωην ηθοποιό, που άκουσε γελώντας ενα μέρος του δράματος και καταλήγω σπίτι.

Την άλλη -πραγματικα γεμάτη-μέρα με ξεναγήσανε και τρελάθηκα, απ' το απίστευτο φαγητό στον ΤΕΤΖΕΡΗ και goloso, την πλατεία, τα παιδιά, τα πλακόστρωτα δρομάκια, το live με την τρομερη φωνη του κύριου Πατσαβουδη στο vero .Άντε και με τον αγώνα μπάσκετ! Αφου βγαλαμε πεντακόσιες φωτογραφίες πάμε να βγάλουμε εισιτήριο για την Ιθακη-Αθηνα. Να τη πάλι η Γκαντεμια. Ο εισιτηριάκιας τα ζώα μου ποολυ αργα,μας λεει πως χάλασε το σύστημα του Ιντερ, καρβουνιάρης δεν έχει θέσεις,αεροπλάνο δεν το υπολογίζουμε και τελικά βρίσκουμε ΚΤΕΛ 8:30 το πρωι.ΟΥΦΦΦ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ!

ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗ ΖΩΗ

Κάτσε να χαμηλώσω λίγο το "over the hill" απο monikarides που τ' ακούω τέρμα όλη μέρα...Θυμάσαι τότε που ήσουν τόσο δα ανθρωπάκι, πως έλεγες το φαγητό; Ναι, "ΜΑΜ" καλά θυμάσαι. Τώρα ήρθε η ώρα να το δεις και στο θέατρο αφού εκεί εκεί στο Νότο, στον Εξώστη του Αμόρε λοιπόν, ζωντανεύουν το πανέξυπνο έργο του Σάκη Σερέφα. Τι γινεται τώρα εδω..Πρόκειται για μια ευφυέστατη αλληγορία του φαγητού με τη ζωή και μ επιδόρπιο διάφορα δεδομένα που έχουν αποδειχθεί μ έρευνες και στατιστικές. Δηλαδή για να καταλάβεις έχουμε το Ζόζεφ, έναν μοναχικό 12χρονο μαθητη και τον οδηγό του σχολικού του λεωφορείου, τον οποίο αποκαλεί "Μεγαλο" (όχι αυτόν της Κάρι απαίδευτη!) όπου τους συνδέει μια ιδιαίτερη σχέση, είναι οι καλύτεροι φίλοι και ο Μεγάλος είναι σαν πατέρας του κατά κάποιον τρόπο. Ο δεύτερος λοιπόν, για κάθε πρόβλημα του Ζόζεφ έχει σαν λύση ένα ταπεράκι με διαφορετικό φαγητό κάθε φορά. Έτσι ο μικρός τελειώντας και το Λύκειο βουτάει στο μεγάλο καζάνι της ζωής ως σκουμπρί,ελεύθερος, κι όχι σαν λύκος σε αγέλη(<<Φόβος και τρόμος στο κεφάλι τους Ζόζεφ, αυτό θα πει αγέλη. Να σαπίζει το μυαλό σου. Να κάνεις τα ίδια με όλους.>>) Ο Σωκράτης Πατσίκας (ναι ναι ο καινούργιος single και πρωην λουφαδόρος με παραλλαγή) ως Ζόζεφ ήταν απόλυτα φυσικός κι επαιξε πολύ σωστά με το σώμα του ώστε ν αποδόσει την κάθε ηλικία του πρωταγωνιστή. Η ερμηνεία του του σεφ/οδηγού Βασίλη Καράμπουλα ήταν όπως έπρεπε, χαμηλών τόνων και μ' αρκετή ,αυτό που λέμε, εσωτερικότητα και τέλος ο μεγάλος Ζόζεφ/αφηγητης Δημήτρης Πιατάς ήταν απλά μοναδικός κι απίστευτα συγκινητικός. Α μην ξεχάσω! Κάνει κι ένα πέρασμα κι η Άννα Καλαιτζίδου( ένα απ τα next best things του Αμόρε) χορεύοντας πάνω σε ρόλερ! Και για να σου τελειώσω, η σκηνοθεσία της Ελένης Μποζα θα μπορούσε να ήταν καλύτερη γιατί το κείμενο σου δίνει τη δυνατότητα να το μαγειρέψεις αναδεικνύοντας περισσότερα συστατικά του. Πάντως μην ξεχνάς: Τις αναμνήσει, τους φόβους,τους έρωτες, τις αμφιβολίες...τη ζωή ανοίγουμε το στόμα και κάνουμε ένα τεράστιο ΜΑΜ! Αντε τρέξε να τα δεις και καλή όρεξη!

ΧΩΡΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ

Κι εκεί που πάω να μπω να μπω μέσα, ξαφνικα ανακαλύπτω πως λείπει μια λεπτομέρεια για ν' ανοίξει η πόρτα κι έτσι απλά κλειδώνομαι έξω μέχρι να έρθουν να μου ανοίξουν. Κι επειδή ό,τι δε μπορείς να τ αποφύγεις απόλαυσε το, είπα να γράψω διάφορα που μου ήρθαν εκείνη τη μιάμιση ώρα που κοιτούσα την πόρτα κι ευχόμουν να ήμουν η Ερμιόνη από το Χάρι Πότερ και μ' ένα μαγικό να μπορούσα να την άνοίξω! Πριν λίγες ώρες απ' αυτό το κακό που με βρήκε είχα μάθει κάτι που με προβλημάτισε λίγο..Πρόκειται για έναν γνωστό μου, ο οποίος τώρα τριτοετής φοιτητής, και να κάθεται να μας λέει πως την έχει δει καριερίστας, δεν τον ενδιαφέρει να κάνει οποιαδήποτε σχέση διότι όποιος μπει στη ζωή του θα τον πάει πίσω, να κοιτάει μόνο την πάρτη του και τους στόχους που 'χει βάλει και γενικώς δεν έχω καταλάβει πως το κάνει αλλά δε νιώθει το παραμικρό για τίποτα, μια επιφάνεια. Κι απ' την άλλη να κουτσομπολεύει με όλη του την κακία όσους δεσμευμένους βλέπει στην παρεα. Και λέω τώρα γω, ναι πολύ ωραία να έχεις στόχους και να τους πραγματοποιείς όμως αν ακολουθείς αυτή την τακτική θα μείνεις μόνος σου στο τέλος. Έλεος με τους "παρτάκιες" και τις παρωπίδες τους πια.~~Διάβαζα στην κυριακάτικη για έναν τύπο στην Ιταλία που είχε μείνει σε κώμα 2 χρόνια αλλά καταλάβαινε κι άκουγε τα πάντα από τον έβδομο μήνα και δε μπορούσε ν' αντιδράσει! Φαντάσου φρίκη...~~Το ακούω συχνά τώρα τελευταία-που σημαίνει δεν είναι ιδέα μου!- και το 'χω παρατηρήσει κι εγώ πως συνέχεια βολτάρουν στο δρόμο ή κάθονται στα μαγαζιά δύο στρατόπεδα: τ' αγόρια μονα τους απ' τη μία πλευρά και τα κορίτσια απ την άλλη. Λες κι έχουν βγει εκδρομή το σχολείο Αρρένων και αυτό των Θηλέων και δεν υπάρχει καμία επαφή μεταξύ τους. Απλά κοιτιούνται κι άντε να σκάσουν κανένα χαμόγελο! Άντε ρε παιδιά συνάψτε σχεσεις συνάψτε σχέσεις γιατί δε μας βλέπω καλά.. ~~Και τώρα που είπα για βόλτα θυμήθηκα αυτή που κάναμε σήμερα σ' όλο τον πεζόδρομο του Θησείου, μετά όλη την Αρεοπαγίτου κι ύστερα στα στενά της Πλάκας. Σου φτιάχνει τη διάθεση. Κι αν έχεις και ποδήλατο ακόμα καλύτερα.~~Αυτά τα internet cafe έχουν καταντήσει ο ναός της αποβλάκωσης. Και φωτιά να πάρει εκεί μέσα θα νομίζουν πως είναι κανένα φοβερό εφέ του παιχνιδιού! ~~Συγνώμη να κάνω μια ερώτηση; ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΑΝΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΑΠ' ΤΑ DREAM,STORIA, KI ENA AΛΛΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ SOUND MIX KATI TETOIO; Έχω χάσει το λογαριασμο!~~Ο Γιώργος Βράτσος στο BEST είναι τελικά ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές! Είναι στο σταθμό απ τις 6 το πρωι, κάνει εκπομπή, λέει ειδήσεις, μπαίνει σ' άλλες εκπομπές..Απ' τους πιο αγαπημένους ανθρώπους του σταθμού πάντως. ~~Ωραία λες "δε βγαίνω σημερα" και κάθεσαι και βλέπεις τηλεόραση. Εκεί που πας άπελπισμένος να την κλείσεις ακόμα δεν την άνοιξες, πέφτεις πάνω στο τσαντίρι του Λαζόπουλου και κολλάς! Απ΄τις λίγες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, εκπομπές που αξίζει να δεις. Πανέξυπνος με απίστευτη ενέργεια και το καλύτερο χιούμορ. Όπως επίσης μιας κι έγινε λόγος για συμπάθειες και θετική ενέργεια, πέρνα μια βόλτα κι απ το ξενοδοχείο του MAD κι επισκέψου τη Λυδία στο δωμάτιο FUNKED. Η μόνη εκεί μέσα "δεν είδα φως και μπηκα κι απλά μιλάω σε μια κάμερα". Δες και θα καταλάβεις ~~ Ε κι επειδή κάποιον ακούω να 'ρχεται με κλειδιά, ας γράψω και κάτι τελευταίο...Δεν πρέπει κανείς να επιτρέπει στο εαυτο του να βαριέται. Να χαλαρώνει ναι αλλά όχι στην ανία και την αδράνεια. Ειδικα όταν έχεις όνειρα και φιλοδοξίες και τ' αφήνεις για να βουλιάζεις στην κινούμενη άμμο της "ρεκλας". Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι κι ελπίζω να το καταλάβουν γρήγορα και να μην μείνουν μ' απωθημένα... ΕΧΕΤΕ ΓΕΙΑΑ

(ΜΕ ΚΛΕΙΔΙΑ)

ΥΓ: Αυτή τη Χρουσαλά, μπορεί κάποιος να μου πει για ποιο λόγο να κάτσεις να τη δεις;

ΥΓ2: ΤΗΑΝΚ YOU FOR SMOKING, LITTLE MISS SUNSHINE. OI KAΛΥΤΕΡΕΣ ΚΩΜΩΔΙΕΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΥΓ3: ΑΝ Η ΒΡΟΧΗ ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΑ ΓΙΝΟΜΟΥΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΕΨΗ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ (ΚΟΚΚΙΝΟΥ) ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Ενώ είσαι στ αυτοκίνητο ακινητοποιημένος στην κίνηση-ακινησια, κοιτάς γύρω σου και παντού βλέπεις αφίσες με ανθρώπους να σου χαμογελούν. Οι μισές είναι με τραγουδιστές των μεγάλων και μικρών μπουζουκλερί (η μόνη που ξεχώρισα είναι η "γκόθικ" φωτογράφιση Μάρως Λύτρα- Λιανού) κι οι άλλες μισές υποψηφίων δημάρχων, νομαρχων, δημοτ. συμβούλων κλπ κλπ. Άντε κι εκεί ανάμεσα να δεις και καμια ταινία. Νιώθεις περικυκλωμένος απο παντού!

Αυτές οι δύο κατηγορίες έχουν κάτι κοινό: Όπως ο καθένας μπορεί να πιάσει ένα μικρόφωνο και να κελαηδάει έτσι κι οποιοσδήποτε απ' οποιαδήποτε χώρο μπορεί να γίνει υποψήφιος. Βλέπε Κουλιανού, Γκλέτσος..Της μοδας έχει καταντήσει κι η πολιτική. Τελικά η μισή Ελλάδα βάζει υποψηφιότητα κι η άλλη μισή ψηφίζει!

"Γιου αρ σόου γκουντ του μπι τρου/ Αι κεν'τ τεικ μαι αις οφ οφ γιου.." μπαι 'Εφη Θώδη. Η οποία βάζει κι αυτή υποψηφιότητα στο Χαιδάρι και μοιράζει αυτόγραφα αγκαλιά με το γουόναμπι δήμαρχο.Αν δεν είναι αυτά σουρεαλιστικο τότε τι..

Α! Κι ομως υπάρχει λοιπόν: Χαρτομάντηλα ναι, λουλούδια ναι, μπουκαλάκια νερό ναι αλλά ΝΑ ΠΟΥΛΑΣ ΤΟΞΑ ΜΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΒΕΛΗ ΣΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ; Σε ποιον να το πεις να σε πιστέψει. Αν μη τι άλλο είναι πρόκληση για μας τα στρατιωτάκια τ ακούνητα στην κίνηση ακινησία της Κηφισσίας. Λίγο να σου σπάσουν τα νεύρα παίρνεις το βέλος και γίνεσαι Λέγκολας.

Να και μια ξεχασμένη αφίσα απ τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας. Καθε χρόνο και καλύτερα. Κάθε μέρα εκεί θαμώνες μου λείπει τώρα και από συνήθεια ψάχνω στη τσάντα το πρόγραμμα να επιλέξω σε ποιο σινεμά να πάω! Ωραίες ταινίες, ωραίος κόσμος..μια ωραία ατμόσφαιρα γενικώς! Μπράβο και πάλι και του χρόνου ραντεβου στους τέσσερις "τόπους του εγκλήματος".

Και μιας και είπα για φεστιβαλ θυμήθηκα τη Βαβελ, που έρχεται 12 ως 15/10 στην Τεχνόπολη. Όλοι οι συνήθεις ύποπτοι θα τα πούμε εκεί.

Οπ! Λάβετε Πράσινο φως. Άντε παιδιά σπρώξτε όλοι μαζί να φύγουμε από δω..

!?#@&*_-=+<

Οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ: 200-1200 ευρώ (από 83-668 που ισχύει στον τωρινό Κ.Ο.Κ.), αφαίρεση άδειας οδήγησης μέχρι 6 μήνες.
Παραβίαση STOP: 700 ευρώ (από 167).
Παραβίαση ερυθρού σηματοδότη: 700 ευρώ (από 167), αφαίρεση άδειας οδήγησης για δύο μήνες.
Αφύλακτη σιδηροδρομική διάβαση: 700 ευρώ (από 167)
Μη χρήση ζώνης ασφαλείας: 350 ευρώ (από 83), αφαίρεση άδειας οδήγησης για 10 ημέρες.
Μη χρήση κράνους: 350 ευρώ (από 83), αφαίρεση άδειας οδήγησης για 10 ημέρες.
Χρήση κινητού στη διάρκεια της οδήγησης: 100 ευρώ (από 33), αφαίρεση άδειας οδήγησης ως 30 ημέρες.
Άσκοπη χρήση «μεγάλης» σκάλας φώτων: 20-700 ευρώ (από 17-33).
Κίνηση στο αντίθετο ρεύμα: 200 ευρώ (από 83).
Παραβίαση προτεραιότητας: 200 ευρώ (από 83).
Στάθμευση σε χώρο για άτομα με ειδικές ανάγκες: 151 ευρώ (από 61,5).

Πρακτικό παράδειγμα: Αν φύγεις από το "Βοτανικό" σουρωμένος (1200), με αναμμένους προβολείς (700) και περάσεις αέρα-πατέρα τη διασταύρωση Κων/πόλεως-Ιεράς Οδού (3Χ700=2100+200), χωρίς να φοράς ζώνη ή κράνος (350) και μιλάς στο κινητό (100),παρκάρεις για τσιγάρα στο απέναντι περίπτερο (200), στη θέση για ΑΜΕΑ μπροστά στην τράπεζα (151) και σε σταματήσει μπάτσος, συμφέρει να ...τον σκοτώσεις επιτόπου.
Η εξαγορά ποινής για ανθρωποκτονία είναι φθηνότερη...