«ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ;;»

ΦΦΦ..1..2..τεστ..1..2. Μαζευτήκαμε εδώ σήμερα φίλες και φίλοι για να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Να απαντήσω δηλαδή λίγο καλύτερα στην ερώτηση που δέχομαι τόοοσες φορές όταν πηγαίνω πάνω από μια φορά σε μια θεατρική παράσταση. Λοιπόοον, ακούστε: Η βλακεία με το θέατρο είναι ότι όταν μια παράσταση κατέβει δε μπορείς να τη δεις σε dvd ό,τι ώρα και μέρα γουστάρεις όπως τις ταινίες, παρά μόνο ανοίγοντας το πρόγραμμα της και το φάκελο που την έχεις καταχωρίσει στο μυαλό σου. Γι’ αυτό και κάποιες μπορεί να τις παρακολουθήσεις και δυο και τρεις και όσες φορές να ναι για διαφορετικούς λόγους. Όχι επειδή ξέρω τον /την πρωταγωνιστή/στρια που μου λέτε μερικές φορές αλλά επειδή πολύ απλά έχω την ανάγκη να ξαναπάω. Αφορμή για όλο αυτό ήταν «Η Κοιμωμένη ξύπνησε», μια πανέξυπνη και μαγική (παιδική) παράσταση, η οποία σέβεται όχι μόνο τον εαυτό της αλλά και το κοινό, τα παιδιά κυρίως -γιατί ξέρετε είναι πολλές άλλες που απευθύνονται στους μικρούς φίλους σαν ναι τίποτα χαζά που δεν καταλαβαίνουν- κι εμάς τα λίγο μεγαλύτερα και σε συγκινεί όσες φορές και να πας. Που την είχα δει στο φεστιβάλ το καλοκαίρι, πριν ένα μήνα και θα ξαναπάω και ξαναείδα απορημένα φιλικά πρόσωπα που ρωτάγανε συνέχεια το ίδιο πράγμα. Όπως συνέβη και πέρσι π.χ με το «Ηedwig an the angry inch» και πιο παλιά με το «Η ζωή είναι ένα όνειρο», το «Proof» και άλλες κι όπως θα συμβεί με το «Ντιμπούκ» και βλέπουμε. Είναι σαν μια σοκολάτα με ημερομηνία λήξης, μια συναυλία που δε θα ξαναγίνει, τις διακοπές που πήγες με την καλύτερη παρέα.
Ε αυτά. Απλά ήθελα να τα πω κάποια στιγμή για να ξέρετε όλη την απάντηση από δω και πέρα κι όχι μόνο το «Επειδή μ’ άρεσε» και να γελάτε. Έεχετε γεααααα!