«Η κοινωνία είναι ένα μπάχαλο!» «Εσείς η νέα γενιά, δεν έχετε αξίες, δε σέβεστε τίποτα!..» «Θέλετε μια χούντα για να στρώσετε μου φαίνεται» Ε Λ Ε Ο Σ. Και πες ότι είναι έτσι, μόνο εμείς φταίμε κύριοι; Εμείς κληρονομήσαμε κάποια πράγματα κι επίσης δε φυτρώσαμε, γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε με αυτά που μας έμαθαν στην οικογένεια μας, η δικιά σας γενιά δηλαδή. Και δε μπορώ ν ακούω εκπαιδευτικό άνθρωπο να διαμαρτύρεται για την κατάσταση στα σχολεία και να μην κάνει τίποτα για να μην τον πουν γραφικό. Για να μην αποτελεί εξαίρεση. «Ό,τι και να κάνω έτσι κι αλλιώς δεν παίρνουν χαμπάρι, δεν καταλαβαίνουν. Αν τους πω π.χ Κλείσε το κινητό, θα μου πει ότι ο άλλος καθηγητής μας αφήνει οπότε δεν έχει νόημα» Δεν είπαμε να βγάλεις το μαστίγιο και να τον βρίζεις. Αλλά βέβαια σε βολεύει αυτή η αντίληψη και δεν κάνεις απολύτως τίποτα. «Μα είμαι φίλος μ όλους τους μαθητές κι έρχονται και μου λένε τα προβλήματα τους κλπ» Ε και; Που κολλάει αυτό; Θυμάμαι έναν καθηγητή τον κύριο Γελάτσορα, που ακόμα και οι ταραξίες του τελευταίου θρανίου δεν βγάζανε κιχ στο μάθημα του και τον σεβόμασταν όλοι χωρίς να βγάζει φωνές, να χτυπάει το χέρι στην έδρα κι αηδίες. Απλά είχε τον τρόπο του και όταν έπρεπε γινόταν μάθημα κι όταν έπρεπε πάλι γινόταν χαβαλές. Δεν είναι τυχαίο που είναι ο μόνος καθηγητής που θυμόμαστε απ’ το γυμνάσιο κι εμείς οι 20ρηδες και ο 27ρης αδερφός μου. Κοιτά να σε σέβονται στο δικό σου μάθημα και στους άλλους ας κάνουν ό,τι θέλουν και:«Επιδίωκε την ενότητα αλλά όχι την ομοιομορφία» όπως έλεγε ο Σίλερ, του απάντησα τελειώνοντας όταν ξανάρχισε να μου ξαναλέει περί των άλλων συναδέλφων κι ότι φοβάται αν τολμήσει να κάνει κάτι που οι άλλοι δεν κάνουν…
Σκέφτηκα κάτι τώρα που δεν έχει καμία σχέση μ’ όλα αυτά αλλά δεν πειράζει. Αυτή η Θώδη ρε παιδι μου.. Τι γίνεται μ’ αυτή τη γυναίκα μπορεί κάποιος να μου πει; Εγώ τι βλέπω και τη λυπάμαι.. Δεν είναι ούτε καν trash ούτε αστείο το όλο θέαμα «Του γκουντ του μπι τρου» και «Τζιγκλς μπελς» Πατρινό καρναβάλι για πάντα που λένε..
Αυτό όμως που μας έκανε πραγματικά να γελάσουμε ήταν τα.. «Μπουμπούκια»! Δηλαδή η φωνάρα κι αεικίνητη Τσανακλίδου, το αχτύπητο δίδυμο Ζουγανέλη- Μπουλά(παθαμε πλάκα με τη φωνή του!) και ο.. ισορροπιστής Μαχαιρίτσας στο Ζυγό. Επίσης, ο Άλκης Κωνσταντόπουλος. Ένας φοβερός τύπος που είναι μια ορχήστρα μόνος του! Ξεκίνησε με βιολί, συνέχισε με μαντολίνο, κιθάρα και τρομπόνι και φυσικά τραγουδούσε! Θα κάνεις κοιλιακούς απ’ τα γέλια με τα βίντεο πριν και κατά τη διάρκεια της παραστασης-σόου-μουσικού προγράμματος, τα σκετσάκια στην πίστα, τα πειράγματα μεταξύ τους και με το κοινό. Γενικώς θα σου φτιάξει τη διάθεση και θα συγκινηθείς ταυτόχρονα. Κι αν ήσουν και φαν των Τερμίτων τότε θα ναι η καλύτερη σου αφού το καρέ συμπληρώνει κι ο Αντώνης Μιντζέλος.
Λίγο πριν καταλήξω όμως στη Κυθαδυναίων έκανα και μια επίσκεψη στον Εξώστη του Αμόρε κάπου στην αγαπημένη μου Πριγκιπονήσων( δεν σου θυμίζει παραμύθι αυτή η οδός?!). Εκεί Ο Αργύρης Ξάφης βγάζει τη ζώνη του στην ερωμένη «Πελεκάνο» Ελένη Κοκκίδου και μητέρα του Γιώργου Πυρπασόπουλου, ο οποίος είναι ο άρρωστος εθισμένος στο ποτό αδερφός της γυναίκας-θύμα του πρώτου Εύης Σαουλίδου. Κοίτα έτσι κι αλλιώς εμένα δε μ’ αρέσει ο Στρίντμπεργκ,( «Δεν είναι απ’ τα άτομα που θα κάτσεις μαζί του για καφέ!» όπως μου ‘πε ένας από το θίασο) για διάφορους λόγους και μου τι σπάει που αρκετοί ανεβάζουν έργα του φέτος αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία! Όμως όσον αφορά τον «Πελεκάνο» ενώ είναι το ίδιο μοτίβο με όσα έχω δει και διαβάσει ήταν καλό αλλά σαν παράσταση ακόμα καλύτερο. Δηλαδή αν διάβαζα μόνο το θεατρικό κείμενο δεν πρόκειται να στο πρότεινα! Όμως εδώ μ’ άρεσε πάρα πολύ η σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη σε συνδυασμό με τη μουσική, τα σκηνικά της Εύας Μανιδάκη (το άσπρο χρώμα στις κουρτίνες γύρω γύρω από τη σκηνή που έδινε έμφαση στην τρέλα και στην ψύχρα κυριολεκτικά και μεταφορικά που επικρατεί στο συγκεκριμένο σπίτι) και συμβαίνει κάτι σπάνιο όσον αφορά τους ηθοποιούς: και οι τέσσερις ήταν υπέροχοι! Τελειώνοντας το έργο δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κάποια ερμηνεία γιατί ένα δύσκολο έργο σαν κι αυτό είχε την καλύτερη ομάδα για πρωταγωνιστές αλλά πρέπει να σου πω ότι μου έκανε τρομερή εντύπωση ο Πυρπασσόπουλος που πραγματικά σε συγκινεί τόσο πολύ που θες να τον αγκαλιάσεις και του πεις «μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά!» Ε καλά μπορεί να γελάς τώρα αλλά δε διαβάζεις κριτική του Γεωργουσόπουλου! Κάτσε έχω να σου πω και κάτι άλλο..Καλά ας το για μετά, αρκετά σε ζάλισα..Εσυ τι νέα…
Σκέφτηκα κάτι τώρα που δεν έχει καμία σχέση μ’ όλα αυτά αλλά δεν πειράζει. Αυτή η Θώδη ρε παιδι μου.. Τι γίνεται μ’ αυτή τη γυναίκα μπορεί κάποιος να μου πει; Εγώ τι βλέπω και τη λυπάμαι.. Δεν είναι ούτε καν trash ούτε αστείο το όλο θέαμα «Του γκουντ του μπι τρου» και «Τζιγκλς μπελς» Πατρινό καρναβάλι για πάντα που λένε..
Αυτό όμως που μας έκανε πραγματικά να γελάσουμε ήταν τα.. «Μπουμπούκια»! Δηλαδή η φωνάρα κι αεικίνητη Τσανακλίδου, το αχτύπητο δίδυμο Ζουγανέλη- Μπουλά(παθαμε πλάκα με τη φωνή του!) και ο.. ισορροπιστής Μαχαιρίτσας στο Ζυγό. Επίσης, ο Άλκης Κωνσταντόπουλος. Ένας φοβερός τύπος που είναι μια ορχήστρα μόνος του! Ξεκίνησε με βιολί, συνέχισε με μαντολίνο, κιθάρα και τρομπόνι και φυσικά τραγουδούσε! Θα κάνεις κοιλιακούς απ’ τα γέλια με τα βίντεο πριν και κατά τη διάρκεια της παραστασης-σόου-μουσικού προγράμματος, τα σκετσάκια στην πίστα, τα πειράγματα μεταξύ τους και με το κοινό. Γενικώς θα σου φτιάξει τη διάθεση και θα συγκινηθείς ταυτόχρονα. Κι αν ήσουν και φαν των Τερμίτων τότε θα ναι η καλύτερη σου αφού το καρέ συμπληρώνει κι ο Αντώνης Μιντζέλος.
Λίγο πριν καταλήξω όμως στη Κυθαδυναίων έκανα και μια επίσκεψη στον Εξώστη του Αμόρε κάπου στην αγαπημένη μου Πριγκιπονήσων( δεν σου θυμίζει παραμύθι αυτή η οδός?!). Εκεί Ο Αργύρης Ξάφης βγάζει τη ζώνη του στην ερωμένη «Πελεκάνο» Ελένη Κοκκίδου και μητέρα του Γιώργου Πυρπασόπουλου, ο οποίος είναι ο άρρωστος εθισμένος στο ποτό αδερφός της γυναίκας-θύμα του πρώτου Εύης Σαουλίδου. Κοίτα έτσι κι αλλιώς εμένα δε μ’ αρέσει ο Στρίντμπεργκ,( «Δεν είναι απ’ τα άτομα που θα κάτσεις μαζί του για καφέ!» όπως μου ‘πε ένας από το θίασο) για διάφορους λόγους και μου τι σπάει που αρκετοί ανεβάζουν έργα του φέτος αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία! Όμως όσον αφορά τον «Πελεκάνο» ενώ είναι το ίδιο μοτίβο με όσα έχω δει και διαβάσει ήταν καλό αλλά σαν παράσταση ακόμα καλύτερο. Δηλαδή αν διάβαζα μόνο το θεατρικό κείμενο δεν πρόκειται να στο πρότεινα! Όμως εδώ μ’ άρεσε πάρα πολύ η σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη σε συνδυασμό με τη μουσική, τα σκηνικά της Εύας Μανιδάκη (το άσπρο χρώμα στις κουρτίνες γύρω γύρω από τη σκηνή που έδινε έμφαση στην τρέλα και στην ψύχρα κυριολεκτικά και μεταφορικά που επικρατεί στο συγκεκριμένο σπίτι) και συμβαίνει κάτι σπάνιο όσον αφορά τους ηθοποιούς: και οι τέσσερις ήταν υπέροχοι! Τελειώνοντας το έργο δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κάποια ερμηνεία γιατί ένα δύσκολο έργο σαν κι αυτό είχε την καλύτερη ομάδα για πρωταγωνιστές αλλά πρέπει να σου πω ότι μου έκανε τρομερή εντύπωση ο Πυρπασσόπουλος που πραγματικά σε συγκινεί τόσο πολύ που θες να τον αγκαλιάσεις και του πεις «μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά!» Ε καλά μπορεί να γελάς τώρα αλλά δε διαβάζεις κριτική του Γεωργουσόπουλου! Κάτσε έχω να σου πω και κάτι άλλο..Καλά ας το για μετά, αρκετά σε ζάλισα..Εσυ τι νέα…
No comments:
Post a Comment