ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΝΑ ΚΑΦΕ;

-Ωω ΚΑΛΗΜΕΡΑΑ! Έλα κάτσε όπου να 'ναι...καφέ θες? Έχει εκεί στην κουζίνα γαλλικό.. Μη φοβάσαι δε θα πέσει το ταβάνι να μς πλακώσει,απλά φτιάχνουν από πάνω ένα δωμάτιο και μου χουν σπάσει τα νεύρα!

Ρε να σου πω τι σκεφτόμουν πριν που ξύπνησα κι είδα τη λίστα με τις ταινίες; Ό,τι παθαίνω κάθε φορά που πρέπει να βάλω ένα συγκεκριμένο αριθμό ταινιών κτλ: πάντα ξενερώνω που δεν έβαλα και κάποιες άλλες, όπως ας πούμε εδώ δε μπήκε το o OLDBOY, τo SNATCH, τα ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑΣ, το ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ, κάτι από ΑΛΜΟΔΟΒΑΡ..αλλά τι να κάνεις..δεν είμαι ζαβολιάρα σαν τον 8an, έβαλα μόνο ένα bonus hidden track! χαχα:)

-Πόσο τέλεια να σου κάνουν εκπλήξεις όπως ένα μπουκέτο μεγάαλες κίτρινες μαργαριτες (κάπως αλλιώς λέγονται βασικάαλλά μοιάζουν με μαραρίτες τέλος πάντων!)...

- Ξενέρωσα πάρα πολύ με την παράσταση του Εξώστη στο Αμόρε "Αγριοι. Ο άντρας με τα θλιμμένα μάτια". Πρώτον για τους ηθοποιούς (Αργύρης Ξάφης, Θάνος Σαμαράς, Σωτήρης Πατσίκας, Εύη Σαουλίδου, Βασίλης Καράμπουλας) δεύτερον για το χώρο που δεν φημίζεται για κακές παραστάσεις και τρίτον για τον σκηνοθέτη (Έκτορας Λυγίζος).Θα μπορούσαν να κάνουν πολύ πιο ωραία πράγματα κι απλά δε βρήκα-όπως κι αρκετοί άλλοι θεατές- κάποιο νόημα στην όλη υπόθεση..

-Ναι πήγα τελικά συναυλία PINK MARTINI ..Πότε πήγαμε, πότε φύγαμε δεν το καταλάβαμε! Αυτοί ήταν πολύ καλοι ρε παιδί μου, μιλήσανε κι ελληνικά και χαρήκαμε-κλασσικά- αλλά δεν πλήρωσα 45 ευρώ για να πάω να τους δω να παίζουν μια ώρα και άλλη μισή επειδή τους φωνάζαμε. ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΤΩΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ! Ε Λ Ε Ο Σ. Ασε που ήταν σαν να πήγαμε μπουζούκια. Ο χώρος είναι εκεί που τραγουδάει ο Τερζής κι η Παπαρίζου, εμείς όρθιοι, τα γκαρσόνια γύρω γύρω και τα τραπέζια γεμάτα ξηροκάρπια και μπουκάλια ουίσκυ! Πραγματικά πίστευες ότι σε λίγο θα βγαινε το μπαλέτο και τα κλαρίνα. Μόνο εδώ γίνονται αυτά!

-Τελείωσε η έκθεση φωτογραφίας μας και φύγανε κάτι δάκρυα αυθόρμυτα εντελώς.. Σχεδόν δύο βδομάδες συνέχεια εκεί, συνηθίσαμε! Βασικά δεν περίμενα να πάει τόσο καλά αλλά θα σου μιλήσω και για μένα προσωπικά. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο χάρηκα για πολλές αντιδράσεις του κόσμου για τη δική μου συμμετοχή, μια οπτικοακουστική εγκατάσταση μέσα σε σκηνή! Εκτός απ' αυτά που γράφανε στο βιβλίο εντυπώσεων, κυρίως τα προφορικά ήταν τα πιο ωραία.

Να βλέπεις τον άλλον βουρκωμένο να σου σφίγγει το χέρι και να σου λέει πόσο τον άγγιξε το έργο σου..

να σε παροτρύνουν να μη σταματήσεις ποτέ αυτό που κάνεις..

πως αποτελείς έμπνευση..

κάποιοι άλλοι να το παρακολουθύν περισσότερο από μία φορά..

να μπαίνουν μέσα από ζευγάρια μέχρι ολόκληρες παρέες..

να σου διηγούνται ιστορίες από τη ζωή τους σαν είσαι δικός τους άνθρωπος..

να σου λένε ότι έχουν ζήσει μια παρόμοια ιστορία..

το γέλιο που ρίχναμε με μερικούς που καθόντουσαν στο πουφ και δε μπορούσαν να σηκωθούν...

ή άλλοι που δεν ήξεραν αν πρέπει να μπουν και κοιτάζανε περίεργα το όλο θέαμα..

Αλλά το κορυφαίο ήταν μια κυρία, η οποία είχε έρθει 4 φορές, μου ζήτησε να της το γραψω οπωσδήποτε σε cd και για ευχαριστώ μου έδωσε ένα βραχιόλι που έφτιαξε η ίδια!

Δηλαδή...στο λέω και..ανατριχιάζω! Κι όλα αυτά με την πρώτη σου φορά σε έκθεση! Ξέρεις, νιώθεις ότι όλη αυτή η κούραση και το άγχος που τράβηξες άξιζαν τόοοσο μα τόοοσο πολύ..

Θέλω πάρα πολύ να πω ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΣΑ (ΞΕΡΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ)

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ..NOSYPARKER EYXAΡΙΣΤΩΩ!

Άντε και του χρόνου! (τέτοιος λόγος..ούτε Όσκαρ να 'παιρνα!)