"ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ..."

Μπουρλοτιέριδες και μπουρλοτιέρισσες..
Ζητώ πραγματικά και ταπεινά συγνώμη αλλά έχω χάσει τα λόγια μου, φωνή δε βγαίνει. Νιώθω σαν εκείνη τη σοπράνο από το "Όνειρο του σκύλου" που της κλέψανε τη φωνή και τη βάλανε σ' ένα μπαλόνι. Μέρες τώρα, από την Παρασκευή δηλαδή που την είδα, προσπαθώ να πω κάτι, να εκφράσω με λέξεις τα συναισθήματα(ναι ναι κλισέ αλλα ταιριάζει εδώ) γι' αυτή την ταινία αλλά μάταια..Μου αρκεί αυτή η σιωπή που υπήρξε μες στην αίθουσα μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Που σχεδόν όλοι έμειναν στις θέσεις να τους χαζεύουν. Το συζητάγαμε και με την ομοιοπαθή Μικέλα αλλά...χίλιες σιωπές..χαζεύαμε τα δέντρα..

Γι' αυτό δανείζομαι τη λαλιά του Ηλία Φραγκούλη όπως ακριβώς τα είπε στο SOUL:

" Χωρίς αστεία το Fountain (Πηγή της ζωής) με ταρακούνησε εσωτερικά. Είναι μια ταινία για την αγάπη, το θάνατο και το πόσο αιώνια ,μπορούν να πορεύονται μαζί αυτά τα δύο. Κι αυτό το κείμενο(σ.σ. για τα παρασκήνια της γκαντεμιάς που έφαγε μέχρι να ολοκληρωθεί) ήταν μια διόλου έντιμη δικαολογία ,μπροστά σε μια ταινία που μπορεί να είναι τόσο μεγάλη, ώστε να μην της αξίζουν οι λέξεις. Κάποτε θα αναρρωτηθούμε ξανα..."