ΚΑΤΑ Τ’ ΑΛΛΑ…

«Η κοινωνία είναι ένα μπάχαλο!» «Εσείς η νέα γενιά, δεν έχετε αξίες, δε σέβεστε τίποτα!..» «Θέλετε μια χούντα για να στρώσετε μου φαίνεται» Ε Λ Ε Ο Σ. Και πες ότι είναι έτσι, μόνο εμείς φταίμε κύριοι; Εμείς κληρονομήσαμε κάποια πράγματα κι επίσης δε φυτρώσαμε, γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε με αυτά που μας έμαθαν στην οικογένεια μας, η δικιά σας γενιά δηλαδή. Και δε μπορώ ν ακούω εκπαιδευτικό άνθρωπο να διαμαρτύρεται για την κατάσταση στα σχολεία και να μην κάνει τίποτα για να μην τον πουν γραφικό. Για να μην αποτελεί εξαίρεση. «Ό,τι και να κάνω έτσι κι αλλιώς δεν παίρνουν χαμπάρι, δεν καταλαβαίνουν. Αν τους πω π.χ Κλείσε το κινητό, θα μου πει ότι ο άλλος καθηγητής μας αφήνει οπότε δεν έχει νόημα» Δεν είπαμε να βγάλεις το μαστίγιο και να τον βρίζεις. Αλλά βέβαια σε βολεύει αυτή η αντίληψη και δεν κάνεις απολύτως τίποτα. «Μα είμαι φίλος μ όλους τους μαθητές κι έρχονται και μου λένε τα προβλήματα τους κλπ» Ε και; Που κολλάει αυτό; Θυμάμαι έναν καθηγητή τον κύριο Γελάτσορα, που ακόμα και οι ταραξίες του τελευταίου θρανίου δεν βγάζανε κιχ στο μάθημα του και τον σεβόμασταν όλοι χωρίς να βγάζει φωνές, να χτυπάει το χέρι στην έδρα κι αηδίες. Απλά είχε τον τρόπο του και όταν έπρεπε γινόταν μάθημα κι όταν έπρεπε πάλι γινόταν χαβαλές. Δεν είναι τυχαίο που είναι ο μόνος καθηγητής που θυμόμαστε απ’ το γυμνάσιο κι εμείς οι 20ρηδες και ο 27ρης αδερφός μου. Κοιτά να σε σέβονται στο δικό σου μάθημα και στους άλλους ας κάνουν ό,τι θέλουν και:«Επιδίωκε την ενότητα αλλά όχι την ομοιομορφία» όπως έλεγε ο Σίλερ, του απάντησα τελειώνοντας όταν ξανάρχισε να μου ξαναλέει περί των άλλων συναδέλφων κι ότι φοβάται αν τολμήσει να κάνει κάτι που οι άλλοι δεν κάνουν…
Σκέφτηκα κάτι τώρα που δεν έχει καμία σχέση μ’ όλα αυτά αλλά δεν πειράζει. Αυτή η Θώδη ρε παιδι μου.. Τι γίνεται μ’ αυτή τη γυναίκα μπορεί κάποιος να μου πει; Εγώ τι βλέπω και τη λυπάμαι.. Δεν είναι ούτε καν trash ούτε αστείο το όλο θέαμα «Του γκουντ του μπι τρου» και «Τζιγκλς μπελς» Πατρινό καρναβάλι για πάντα που λένε..
Αυτό όμως που μας έκανε πραγματικά να γελάσουμε ήταν τα.. «Μπουμπούκια»! Δηλαδή η φωνάρα κι αεικίνητη Τσανακλίδου, το αχτύπητο δίδυμο Ζουγανέλη- Μπουλά(παθαμε πλάκα με τη φωνή του!) και ο.. ισορροπιστής Μαχαιρίτσας στο Ζυγό. Επίσης, ο Άλκης Κωνσταντόπουλος. Ένας φοβερός τύπος που είναι μια ορχήστρα μόνος του! Ξεκίνησε με βιολί, συνέχισε με μαντολίνο, κιθάρα και τρομπόνι και φυσικά τραγουδούσε! Θα κάνεις κοιλιακούς απ’ τα γέλια με τα βίντεο πριν και κατά τη διάρκεια της παραστασης-σόου-μουσικού προγράμματος, τα σκετσάκια στην πίστα, τα πειράγματα μεταξύ τους και με το κοινό. Γενικώς θα σου φτιάξει τη διάθεση και θα συγκινηθείς ταυτόχρονα. Κι αν ήσουν και φαν των Τερμίτων τότε θα ναι η καλύτερη σου αφού το καρέ συμπληρώνει κι ο Αντώνης Μιντζέλος.
Λίγο πριν καταλήξω όμως στη Κυθαδυναίων έκανα και μια επίσκεψη στον Εξώστη του Αμόρε κάπου στην αγαπημένη μου Πριγκιπονήσων( δεν σου θυμίζει παραμύθι αυτή η οδός?!). Εκεί Ο Αργύρης Ξάφης βγάζει τη ζώνη του στην ερωμένη «Πελεκάνο» Ελένη Κοκκίδου και μητέρα του Γιώργου Πυρπασόπουλου, ο οποίος είναι ο άρρωστος εθισμένος στο ποτό αδερφός της γυναίκας-θύμα του πρώτου Εύης Σαουλίδου. Κοίτα έτσι κι αλλιώς εμένα δε μ’ αρέσει ο Στρίντμπεργκ,( «Δεν είναι απ’ τα άτομα που θα κάτσεις μαζί του για καφέ!» όπως μου ‘πε ένας από το θίασο) για διάφορους λόγους και μου τι σπάει που αρκετοί ανεβάζουν έργα του φέτος αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία! Όμως όσον αφορά τον «Πελεκάνο» ενώ είναι το ίδιο μοτίβο με όσα έχω δει και διαβάσει ήταν καλό αλλά σαν παράσταση ακόμα καλύτερο. Δηλαδή αν διάβαζα μόνο το θεατρικό κείμενο δεν πρόκειται να στο πρότεινα! Όμως εδώ μ’ άρεσε πάρα πολύ η σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη σε συνδυασμό με τη μουσική, τα σκηνικά της Εύας Μανιδάκη (το άσπρο χρώμα στις κουρτίνες γύρω γύρω από τη σκηνή που έδινε έμφαση στην τρέλα και στην ψύχρα κυριολεκτικά και μεταφορικά που επικρατεί στο συγκεκριμένο σπίτι) και συμβαίνει κάτι σπάνιο όσον αφορά τους ηθοποιούς: και οι τέσσερις ήταν υπέροχοι! Τελειώνοντας το έργο δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κάποια ερμηνεία γιατί ένα δύσκολο έργο σαν κι αυτό είχε την καλύτερη ομάδα για πρωταγωνιστές αλλά πρέπει να σου πω ότι μου έκανε τρομερή εντύπωση ο Πυρπασσόπουλος που πραγματικά σε συγκινεί τόσο πολύ που θες να τον αγκαλιάσεις και του πεις «μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά!» Ε καλά μπορεί να γελάς τώρα αλλά δε διαβάζεις κριτική του Γεωργουσόπουλου! Κάτσε έχω να σου πω και κάτι άλλο..Καλά ας το για μετά, αρκετά σε ζάλισα..Εσυ τι νέα…

IT'S Α MAN'S WORLD...JAMES BROWN'S WORLD

GET UUP! COME OVER HERE DANCIN’ LITTLE THING WITH YOUR HOT PANTS AND LET’S DO MY THANG JUST YOU AND ME…GET ON THE GOOD FOOT AND MAKE IT FUNKY MEEERRYY CHRISTMAAS! GIVE IT UP, TURN IT LOOSE ON NEW YEAR’S EVE TOΟ… GET THE FEELING TO STAY ON THE SCENE LIKE A SEX MACHINE AND PLEASE PLEASE PLEASE ALWAYS FEEL GOOOOD!


Ευχές απ’ τον Νονό της soul όπως είναι γνωστός, με τα γνωστά αμίμητα ουρλιαχτά του, τα μοναδικά κουστούμια του, την αστείρευτη ενέργεια του.. Έτσι όπως τον έζησα συγκινημένη πριν κάποιους μήνες στον Λυκαβηττό χωρίς να έχει τολμήσει να τον πλησιάσει ο χρόνος ούτε στο ελάχιστο. Όμως Papa’s got a brand new bag για ν’ ανέβει να περάσει τα φετινά Χριστούγεννα κι΄όλα τα υπόλοιπα χρόνια του με την γνωστή funk- soul- jazz παλιοπαρέα (Ray Charles, Luis Armstrong κλπ.) και το μόνο σίγουρο είναι ότι they’re gonna have a funky good time! ΤΥΧΕΡΟΙ..

2

"ANEΒΑ ΠΑΝΩ" ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ΑΠ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΣΤΟΠ. ΧΘΕΣ ΗΜΟΥΝ ΜΙΑ ΑΠ ΤΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ ΤΟΥ ΣΤΟΠ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΕΠΕΙΔΗ Η ΜΗΧΑΝΗ ΜΟΥ ΘΕΛΕΙ ΣΕΡΒΙΣ ΚΙ ΕΙΜΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΤΟ ΣΦΥΡΙ ΤΟΥ ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ ΣΤΟΠ. ΑΠΛΑ ΕΔΩ ΙΣΧΥΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΚΛΙΣΕ ΤΥΠΟΥ «Η ΕΙΚΟΝΑ ΑΞΙΖΕΙ ΟΣΟ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ», «ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ» ΚΑΙ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ..ΣΤΟΠ. ΧΩΡΙΣ ΦΥΣΙΚΑ ΝΑ ΕΝΝΟΩ ΟΤΙ ΤΟ ΥΠΟΤΙΜΑΩ ΣΤΟΠ. ΤΑ ΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΠΕΡΙ ΕΝΤΟΝΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ (οι τρίχες στα χερια σου να 'ναι σαν να χουν ζελέ για να στέκονται όρθιες, το στομάχι να 'ναι κόμπος και ταυτόχρονα κάποιος να σου 'χει κλέψει τι φωνή ) ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟΠ. ΟΜΩΣ ΑΦΟΥ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ ΘΑ ΔΑΝΕΙΣΤΩ ΤΟ ΣΛΟΓΚΑΝ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΛΛΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ ΩΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟΠ.

ΔΕΣ ΤΟ Η ΖΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΟΤΙ ΤΟ ΕΧΑΣΕΣ!

ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ

Καλημέρααα. Ε να σε πήρα να σου πω κάτι πράγματα που με φρικάρανε γιατί ειδικά αυτό το θέμα είναι το ευαίσθητο σημείο μου. Άκουσα στο ραδιόφωνο σήμερα κάτι μακάβριες στατιστικές της action aid όπως ότι:
- Καθημερινά 30,000 παιδιά πέφτουν θύματα της φτώχειας, της πείνας και ασθενειών, οι οποίες μπορούν να προβλεφθούν. Αυτό σημαίνει ότι κάθε τρία δευτερόλεπτα ένα παιδί χάνει τη μάχη µε τη ζωή.

- Κάθε χρόνο περίπου 2 εκατομμύρια κορίτσια ηλικίας 5-15 διακινούνται χωρίς την θέλησή τους για να πουληθούν, ή εξαναγκάζονται να εκδίδονται

- 115 εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο δεν πηγαίνουν σχολείο – το 60% είναι κορίτσια

- Ένοπλες συρράξεις. Σε ορισμένες χώρες (π.χ. Λιβερία, Σιέρα Λεόνε) παιδιά κάτω των 15 ετών στρατολογούνται με τη βία και αναγκάζονται να πολεμήσουν. Εκτιμάται ότι σήμερα περίπου 300.000 παιδιά κάτω των 18 ετών αναγκάζονται να υπηρετούν σε στρατιωτικές ή αντάρτικες ομάδες σε διάφορες χώρες του Κόσμου.

(Περισσότερα στο www.action aid.gr.) Και θυμήθηκα κάτι άρθρα που διάβαζα πριν μέρες στην εφημερίδα ένα όχι και τόσο ευχάριστο θέμα όσον αφορά τα παιδιά, τα οποία δεν είχα σκοπό να τα αναφέρω αλλά κάπου πρέπει να τα πω! Αφορμή ήταν κάτι τηλεμαραθώνιοι που μόνο τότε αρκετοί θυμούνται κάποιους συνανθρώπους που είναι σε λίγο πιο..δύσκολη θέση από εμάς.
Έλεγε συγκεκριμένα το εξώφυλλο: 29.000 ΠΑΙΔΙΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Κι αυτά κάτω των 5 ετών. Και ετησίως περισσότερα από 10.000.000. Τα μισά από την πείνα στην πλειονότητα τους όπως ήταν αναμενόμενο στη Δυτική και κεντρική Αφρική. Αν όμως είχαν τηρήσει κάποιες δεσμεύσεις όπως αναφέρει το άρθρο, για την εξάλειψη της ακραίας πείνας τουλάχιστον, υπολογίζεται ότι θα μπορούσαν να προληφθούν 30 εκατομμύρια θάνατοι παιδιών. Επίσης:
- 1.200.000 παιδιά ετησίως πέφτουν θύματα παράνομης διακίνησης και εμπορίας(τράφικινγ)

- Μέχρι 1,8 εκατομμύρια παιδιά κυρίως κορίτσια, πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

- Όσο για τους πολέμους: περισσότερα από 250.000 υπολογίζονται τα παιδιά που χρησιμοποιούνται από ένοπλες δυνάμεις. Μέσα στη δεκαετία του 1990, περίπου 2.000.000 σκοτώθηκαν σε ένοπλες συρράξεις, τριπλάσια σε αριθμό έμειναν ανάπηρα, 1.000.000 ορφανά και 20.000.000 αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους για να σωθούν.

«Οι ασθένειες που έχουν προέλευση το νερό σκοτώνουν ένα παιδί κάθε 15 δευτερόλεπτα και βρίσκονται πίσω από μεγάλο μέρος των ασθενειών και του υποσιτισμού σε όλο τον κόσμο,» δήλωσε στη Νέα Υόρκη η Εκτελεστική Διευθύντρια της UNICEF, Αν Βένεμαν.

Τώρα, στην εγχώρια πραγματικότητα δε μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι δεν υπάρχει ένα νομοθετικά κατοχυρωμένο εθνικού προνοιακού συστήματος για την προστασία του παιδιού, τη χρήση σωματικής βίας και την ύπαρξη ενδοοικογενειακής βίας, την υστέρηση στην ένταξη στο σχολείο των παιδιών των κοινοτήτων Ρομά αλλά και των αλλοδαπών μαθητών. Όπως επίσης ούτε λόγος για στέγες προστατευτικής φιλοξενίας για παιδιά και εφήβους κ.α..

Δε θέλω να σε κουράσω άλλο και μπορεί ν’ ακουστώ σαν διαφήμιση της unisef και τέτοια αλλά είναι πολύ πιο απλό απ’ ότι φανταζόμαστε να βοηθήσουμε την κατάσταση. ΞΕΚΟΥΝΗΘΗΤΕ! ΚΑΙ ΜΗΝ ΕΙΣΤΕ ΣΑΝ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΑΝ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ Η ΣΥΜΦΟΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ... Έχε γειααα

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΜΕΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ..

Κράτα την άκρη σου απέναντι θα είμαι, στης θάλασσας... τη θέση, στο μακρινό ορίζοντα. Κι ανάμεσα του φεγγαριού.. ο δρόμος κι όγκοι άπειροι νερού, αστραφτερού και μαύρου..
Μείνε στην άκρη σου δεν ήσουν για ταξίδια κι είμαι η θάλασσα...Το σπίτι σου, η ζωή σου, εσύ. Και δίπλα σου ακριβώς...να ξεκινά ο κόσμος όλος. Δεν ήσουν για ταξίδια..

Μείνε στην άκρη σου δεν ήσουν ούτε εσύ, ο ίσκιος σου μονάχα..με ό,τι αγαπούσα έμοιαζε

Φυλαξου απ' την αγάπη, μα πιο πολύ απ' τον φόβο σου γι αυτήν.

Μείνε έξω από τα όνειρα μου..

*Κράτα την άκρη σου-Τάνια Τσανακλίδου(Το χρώμα της μέρας)

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ Σ Ε ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΑΜΜΟ

THE ETERNAL SUNSHINE OF A SPOTLESS MIND

(με λίγα λόγια)

Είναι μία απ' τις αιτίες που στριμωχνόμαστε κάθε χρόνο στις ουρές κυρίως του θεάτρου Αμόρε για ν’ αποκτήσουμε εκείνο το πολυπόθητο χαρτάκι που λέγεται εισιτήριο. Είναι εκείνος ο τρομερά γοητευτικός τύπος με το βλέμμα-μαγνήτη. Είναι κουλ χωρίς να το φωνάζει και νιώθεις ότι μπορεί να γίνει ο καλύτερος σου φίλος, που λένε. Είναι η θεατρική εμμονή πολλών τα τελευταία χρόνια. Είναι καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξεως. Είναι..

(με πολλά)

-Καλώς ήρθατε κυρίες και κύριοι! Σήμερα το show μας είναι αφιερωμένο σ’ έναν κύριο ο οποίος ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία των ηθοποιών που τους ερωτεύεσαι από τις ερμηνείες τους πάνω στο θεατρικό σανίδι. Τουλάχιστον έτσι την έπαθα εγώ αλλά σιγά σιγά ανακαλύπτω πως δεν είμαι η μόνη! Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις αυτό που νιώθεις βλέποντας τον να τα δίνει όλα κάθε φορά και ακόμα πιο δύσκολο να εξηγήσεις πόσο αληθινός είναι. Δεν ξεχνάς αυτή τη απίστευτα ζεστή φωνή και κυρίως το καθαρό κι ειλικρινές του βλέμμα, το οποίο έχεις την αίσθηση ότι αν κάποια στιγμή εκεί που τον κοιτάς, χτυπήσει τα δάχτυλα του και σου πει «Γίνε.. κότα», θα το κάνεις χωρίς δισταγμό! Και λίγο πιο.. αναλυτικά απ΄ τον κύριο Κώστα Γεωργουσοπουλο: «Εξελίσσεται σε δύναμη το θεάτρου μας. Έξοχη τεχνική, εσωτερικός έλεγχος των συναισθημάτων, άψογος λόγος και σκηνικό κύρος με ακτινοβολία και στέρεη ψυχοσωματική μηχανική» Όμως όπως για όλα τα έντονα συναισθήματα έτσι κι εδώ κάθε περαιτέρω ανάλυση είναι περιττή. Θα σας πω λοιπόν το παραμύθι του: Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι που ευτυχώς για τους γύρω του δεν έγινε Πολυτεχνίτης αλλά όταν είδε ένα πολύ λαμπερό φως σ’ ένα μεγάλο σχολείο που ονομαζόταν Εθνικό μπήκε και βγήκε ένας απ’ τους καλύτερους ηθοποιούς αυτής της χώρας. Μόλις το τελείωσε έγινε μέλος μιας πολύ ισχυρής θεατρικής Μαφίας που έχει τη βάση της σ’ ένα περίεργο και πρωτότυπο θέατρο εκεί στο Νότο, με το όνομα Αμόρε. Εκεί 9 χρόνια τώρα καταφέρνει να συγκινεί και να καθηλώνει όλους όσους τον επισκέπτονται. Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν κάποιοι θέλησαν να του κάνουν ένα δώρο. Εκείνο τον τόσο σημαντικό για τους άντρες ηθοποιούς, χρυσό σταυρό γνωστό και ως βραβείο Χορν για την προσπάθεια του στο «Στρίψιμο της βίδας» του Τζέφρι Χάτσερ. Αρκετοί όμως τον μάθανε όταν αναφωνούσε «Φεύγα» μπροστά από μια τηλεοπτική κάμερα αλλά και όταν μεταμφιέστηκε σε ραδιοφωνικό παραγωγό στο σταθμό που είναι ντυμένος Εν λευκώ. Επίσης υπήρξε ένας από τους ήρωες του «Ονείρου του σκύλου» του Άγγελου Φραντζή, ο οποίος το κάνε ταινία και ξύπνησε το ελληνικό σινεμά. Πέρσυ, μεταμορφώθηκε σε «Πουπουλένιο», έναν άνθρωπο από απαλά και φουσκωτά μαξιλάρια και κέρδισε το βραβείο Κουν. Τ’ αγαπημένο του γράμμα είναι το «Φ» κι έγραψε γι’ αυτό με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, σκηνοθέτησε πρώτη φορά κι όποιοι τυχεροί το είδαμε το συζητάμε ακόμα. Του αρέσει να βγάζει φωτογραφίες για θεατρικές παραστάσεις φίλων του-κυκλοφορεί συνέχεια με μια φωτογραφική στο χέρι- εύχεται να συνεργαστεί με τον Αλ Πατσίνο, τρελαίνεται για τη μουσική και η φιλοδοξία του είναι μέσω της δουλειάς του να γίνει ένας διαφορετικός επαναστάτης, όχι απλά να ψυχαγωγεί το κοινό του, αλλά να διαμορφώνει συνειδήσεις και να επεμβαίνει λίγο παραπάνω στην κοινωνία.
Φέτος είπε λίγο αγριεμένος δυο φορές για την "10η Εντολή" στον Alpha, έγινε ένας διαφορετικός «Οδυσσέας», αυτή τη στιγμή παίζει μαζί με τον «Πελεκάνο» του Στρίντμπεργκ στον Εξώστη του Αμόρε, μετά θα μετατραπεί στον «Άντρα με τα θλιμμένα μάτια» και ύστερα με τα γυναικεία μέλη της Μαφίας (Άννα Μάσχα, Μαρία Σκουλά, Αμαλία Μουτούση) ,μια dream team δηλαδή, θα παρουσιάσουν την «Ηλέκτρα» του Χόφμανσταλ στο Μέγαρο Μουσικής. «Το θέατρο είναι ένα πολύ ιδιαίτερο ψέμα, που στοχεύει στην απόλυτη αλήθεια- όποια κι αν είναι αυτή» λέει μια από τις πιο ωραίες του ατάκες. Αν και του το χω πει αλλά πραγματικά ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Για όλη αυτή τη φόρτιση που νιώθω κάθε φορά. Για το ταξίδι. Για..όλα!
...Είναι απλά ο ταλαντούχος κύριος ΑΡΓΥΡΗΣ ΞΑΦΗΣ._

THANK GOD IT'S FRIDAY!

Αγαπητέ Γ.
Bonjououour! Oh la la c’ est magnifique! Nouvelle Vague au Gagarin! Et aussi film au lab 22!Σου στέλνω για να σου πω για τα event που έχασες αυτές τις μέρες..Καταρχάς, έκανες μεγάλη βλακεία που δεν ήρθες στη συναυλία των film την προηγούμενη Παρασκευή. Τα παιδιά τα δώσανε όλα πραγματικά! Αλλά τι να το κάνεις όταν το κοινό δε βοήθάει καθόλου όπως και ο μικροσκοπικός χάλια χώρος βέβαια. Αρχίζω και πιστεύω ότι πρόκειται τελικά για το καλύτερο ελληνικό αγγλόφωνο συγκρότημα τουλάχιστον στο είδος τους. Η τραγουδίστρια έχει μια φωνή τρομερή, το στυλ τους είναι πολύ ιδιαίτερο και όσον αφορά την εμφάνιση ως γκρουπ αλλά και τα τραγούδια. Είναι μια μπάντα ρε παιδί μου, που γουστάρουν πάρα πολύ αυτό που κάνουν κι αυτό φαίνεται με το καλύτερο τρόπο. Είναι μια μπάντα που προσπαθεί βασικά να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους κι αυτή είναι η διαφορά της με τους συνάδελφους τους. Επίσης κι οι support Abbie Gale ήταν μια χαρά και θα τους βρεις κι αυτούς στη γειτονιά το my space.
"Hey wait! I have a second heart beating at the right of my chest. I have a second mouth breathing with oxygen mask…”

Αυτή η Παρασκευή όμως είχε άλλο αέρα. Γαλλικό. Paris, je t' aime. Υπεύθυνοι γι' αυτό αυτοί οι τρομεροί τύποι Marc Collin και Olivier Libaux παρέα με τις μοναδικές τραγουδίστριες τους. Οι Nouvelle Vague δηλαδή. Πρέπει να σου πω ότι πηγαίνοντας στο Gagarin είχα την εντύπωση ότι θα ήταν μια ήρεμη συναυλία με bossa nova kai jazz διασκευές, θα ακούγαμε ο ένας τον άλλον όταν μιλάμε, θα κουνιόμασταν που και που με το ποτό στο χέρι ακούγοντας "In a manner of speaking ", "Don't go" κτλ και τέλος. Χα! Μέχρι που έφτασα στο σημείο του εγκλήματος. Ο χώρος ήταν τίγκα, τα τρία πρώτα τραγούδια τα χόρεψα μόνη μου ψάχνοντας τους άλλους με τη μπύρα στο χέρι έχοντας πειστεί ότι δεν πρόκειται να τους βρω ποτέ, -"dancing with myself" κυριολεκτικά!- και κάτι είχε αρχίσει να ηλεκτρίζει τήν ατμόσφαιρα..Μετά από λίγα λεπτά τίποτα δεν ήταν ίδιο: Είχα βρει τους άλλους, χοροπηδούσα τραβώντας βίντεο ,η μπύρα που σου λεγα είχε απλωθεί στα πόδια μας μετά το άλμα του μπροστινού , όλο το μαγαζί πήγαινε κάτω κι οι τραγουδίστριες-οι οποίες τραγουδουσαν σαν να κάνουν σεξ όπως είπε κάποιος απ την παρέα - μας είχαν παρασύρει όλους σ' ένα τρελό παραλήρημα ουρλιάζοντας "TOO DRUNK TO FUCK" . Περιττό να σου πω ότι βγήκαν 5 φορές και φτάσαν σε σημείο να μας πουν " We have nothing else to sing!" αλλά κανείς δεν φαίνεται να τους άκουσε αφού συνεχίσαν όχι μόνο να φωνάζουν μέχρι και συνθήματα από γήπεδο αλλά να χτυπάνε και τα πόδια!Τότε ήταν που κοταχτήκαμε με τρόμο ότι θα πέσει το ταβάνι-εξώστης να μας πλακώσει. Αποφασίσαμε τελικά να μας καληνυχτήσουνε με μια διασκευή που δε την περίμενε κανείς: αυτή του "Tanted love"! Είναι τρελοί αυτοί οι Γάλλοι..
A bientot, KiKa

«ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ;;»

ΦΦΦ..1..2..τεστ..1..2. Μαζευτήκαμε εδώ σήμερα φίλες και φίλοι για να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Να απαντήσω δηλαδή λίγο καλύτερα στην ερώτηση που δέχομαι τόοοσες φορές όταν πηγαίνω πάνω από μια φορά σε μια θεατρική παράσταση. Λοιπόοον, ακούστε: Η βλακεία με το θέατρο είναι ότι όταν μια παράσταση κατέβει δε μπορείς να τη δεις σε dvd ό,τι ώρα και μέρα γουστάρεις όπως τις ταινίες, παρά μόνο ανοίγοντας το πρόγραμμα της και το φάκελο που την έχεις καταχωρίσει στο μυαλό σου. Γι’ αυτό και κάποιες μπορεί να τις παρακολουθήσεις και δυο και τρεις και όσες φορές να ναι για διαφορετικούς λόγους. Όχι επειδή ξέρω τον /την πρωταγωνιστή/στρια που μου λέτε μερικές φορές αλλά επειδή πολύ απλά έχω την ανάγκη να ξαναπάω. Αφορμή για όλο αυτό ήταν «Η Κοιμωμένη ξύπνησε», μια πανέξυπνη και μαγική (παιδική) παράσταση, η οποία σέβεται όχι μόνο τον εαυτό της αλλά και το κοινό, τα παιδιά κυρίως -γιατί ξέρετε είναι πολλές άλλες που απευθύνονται στους μικρούς φίλους σαν ναι τίποτα χαζά που δεν καταλαβαίνουν- κι εμάς τα λίγο μεγαλύτερα και σε συγκινεί όσες φορές και να πας. Που την είχα δει στο φεστιβάλ το καλοκαίρι, πριν ένα μήνα και θα ξαναπάω και ξαναείδα απορημένα φιλικά πρόσωπα που ρωτάγανε συνέχεια το ίδιο πράγμα. Όπως συνέβη και πέρσι π.χ με το «Ηedwig an the angry inch» και πιο παλιά με το «Η ζωή είναι ένα όνειρο», το «Proof» και άλλες κι όπως θα συμβεί με το «Ντιμπούκ» και βλέπουμε. Είναι σαν μια σοκολάτα με ημερομηνία λήξης, μια συναυλία που δε θα ξαναγίνει, τις διακοπές που πήγες με την καλύτερη παρέα.
Ε αυτά. Απλά ήθελα να τα πω κάποια στιγμή για να ξέρετε όλη την απάντηση από δω και πέρα κι όχι μόνο το «Επειδή μ’ άρεσε» και να γελάτε. Έεχετε γεααααα!

ΥΠΝΩΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΕΛΟΥΣ vol.2

Στα βίντεο, σκηνές από πορείες κατά της παγκοσμοιοποίησης, κουέρνικα του Πικάσσο, δολλάρια που αλλάζουν χέρια, αστυνομικούς που δέρνουν διαδηλωτές(κάτι μου θυμίζει..) και εικόνες από το τελευταίο άλμπουμ "techari" συνοδεύουν όλη τη συναυλία..

Η μαμά μου χορέυει με τις διπλανές της, η μπροστινή μου γεμίζει τον αέρα με μυρωδιές μπάφου, μια ηλεκτρική κιθάρα ηλεκτρίζει κι άλλο την ατμόσφαιρα και ξαφνικά ο Maxwell ανεβάζει στη σκηνή μία κοπέλα τσιγγάνα, η οποία θα μεταφράζει στα ελληνικά από δω και και μετά όσα λέει η Μαρίνα και σε λίγο θα εισβάλλει στη σκηνή με δυο φίλες της χορεύοντας εξτασιασμένες! Νιώθουμε όλοι λες και γνωριζόμαστε χρόνια και βρισκόμαστε σε φιλικό πάρτυ.

Στη μαγεία μπαίνουν τίτλοι τέλους, αγγαλιάζονται όλοι μαζί κι υποκλίνονται αλλά κανείς δεν τους αφήνει να φύγουν κι η σκηνή γίνεται παιδική χαρά!Ο Panko αρπάζει το μικρόφωνο και τρέχει γύρω στη σκηνή φωνάζοντας , άλλοι δύο πιάνουν τα ηχεία και τα κάνουν τουμπερλέκια κι η Μαρίνα ξαναρχίζει "Pasa pasa tristeza pasa, pasa, por un momento y entra calor.." και bailaores όλου του κόσμου ενωθείτε!

Κι εκεί που λέγαμε πως το ξημέρωμα θα μας βρει εδώ η Μαρίνα βάζει τέλος δυστυχώς με τον καλύτερο όμως τρόπο: τραγουδώντας α καπέλα για την "Historias de perdedores.." και δεν ακούγεται ούτε καν ανάσα μες στην αίθουσα, τους είχε καθηλώσει όλους πάνω της. Υπνωτισμός στο κλουβί με τους τρελούς. Στο δρόμο προς την έξοδο τους βλέπω όλους καταιδρωμένους , γεμάτους χαμόγελα και μια κοπέλα ακούγεται να λέει " Πραγματικά νιώθω ευτυχισμένη!" Παρομοίως.

ΥΓ: ΜΙΚΕΛΑ ΕΛΑ ΓΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ ΓΡΗΓΟΡΑ!

ΥΠΝΩΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΕΛΟΥΣ..vol 1

OJOS DE BRUJO σημαίνει:

Τα μάτια του μάγου.

Αλλά επίσης..

Σάββατο 9
Δεκεμβρίου.

Ίδρυμα Μείζωνος
Ελληνισμού

"Ελληνικός κόσμος"

Κτήριο 6.

Συγκάτοικοι στην τρέλα οι δικοί

μας LOCOMONDO.

Με τη ρεγγε "Φραγκοσυριανή"
,

την ειρωνική

"Πίστα" για τους

νονούς της νύχτας

δίπλα στην

Πειραιώς, το κράξιμο στους

τηλεορασάκηδες

και.. τον κούκλο
τραγουδιστή
τους!

Με δικά τους λόγια όταν

τελείωσαν:

" Μια λαχτάρα που 'χω

για τους Όχος ντε
Μπρούχο"..

Η απίστευτη τραγουδίστρια Μαρίνα!

Η άνεση της πάνω στη
σκηνή, γεμάτη εκφραστικότητα,

η τρομερή επικοινωνία με το κοινό, ότι νομίζεις ότι την
ξέρεις χρόνια,

η ενέργεια
της και ..οι μοναδικές

χορευτικές της φιγούρες!

Οταλαντούχος (και συμπαθέστατος) κύριος Maxwell Wright να σε καθηλώνει με το
flow του!

Το παθος του φλαμένγκο απ' τη χορεύτρια Σούζι που παραλίγο να σπάσει τα πατώματα με
τις κλακέτες και όλο το κοινό να φωνάζει δυνατά τ όνομα της! Αλλά κι διάλογος με τον παραπάνω κύριο. Εκείνος μιλούσε με λέξεις κι εκείνη
απαντούσε χορεύοντας!

Τα χερια σου να κοκκινίζουν από το ρυθμικό χειροκρότημα , να βρίζεις το κινητό που δεν έχει άλλη μνήμη και να χοροπηδάς όλο το βράδυ αδιαφορώντας για τη ρήξη στο μηνίσκο..

LOW BATT...

Είναι κάτι στιγμες που θες να ξεφύγεις. Με μια κίνηση να βρεθείς κάπου αλλού. Να παγώσουν όλοι και όλα γύρω σου. Που εύχεσαι να είχες το "μαγικο ραβδί" που είχε η κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά στο "Όνειρο του σκύλου" κι έλεγε 1,2,3, το χτυπούσε και τσουπ! εξαφανίζονταν η ίδια ή οι ανεπιθύμητοι. Ή να ήσουν ο Χάρι Πότερ, ο Κόπερφιλντ όποιος θες τέλος πάντων δε θα τα χαλάσουμε εκεί. Μπορεί να φταίει κι η φάση πο βρίσκεσαι. Ότι δηλαδή έχεις κλείσει τα 20, μισείς τη σχολή σου, θες πιο πολλά λεφτά, τα πάντα γύρω σου τρέχουν και προσπαθείς να τα προλάβεις, θες να γυρίσεις τον κόσμο, να κάνεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα, μένεις με τους γονείς σου.

Με λίγα λόγια να α ν ε ξ α ρ τ η τ ο π ο ι η θ ε ί ς αλλά δε μπορείς. Που σημαίνει ότι δε θες να στα πρήζουν που πας και τι κάνεις ούτε γιατί δεν πάς στη σχολή που είναι σ' ένα άκυρο νησί, ούτε γιατί τρέχεις όλη μέρα στα θέατρα, στα σινεμά και στις συναυλίες. Γιατί έτσι γουστάρω, σκέφτεσαι. Και δε μπορείς να κάνεις αυτά που θες γιατί πρέπει τις μισές μέρες τις εβδομάδας να είσαι εκτός Αθηνών. Κι είναι και τ' άλλο. Που δε μπορείς να συννενοηθείς με το γονιό σου και όταν σου μιλάει είναι σαν αυτές τις ταινίες που όταν κάποιος κουράζεται απ' αυτά που λέει ο συνομιλητής του, δείχνει τον δεύτερο ν ανοιγοκλείνει το στόμα του χωρίς ήχο.

Πρόσθεσε επίσης ότι έχεις έναν απίστευτο μαλακομαγνήτη με τεράστια ισχύ τελειωμένων γκομενακίων (δεν υπάρχει αυτή η λέξη αλλά δεν πειράζει) κι αναρρωτιέσαι μήπως γράφει κάπου πάνω σου "ΚΟΥΤΣΟΙ, ΣΤΡΑΒΟΊ ,ΚΑΜΈΝΟΙ ΕΛΆΤΕ" με γράμματα που φαίνονται μόνο μ' εκείνους τους φακούς blacklight. ΚΙ επίσης το καλύτερο για το τέλος: Κάνεις πράγματα σημαντικά για σένα κι όταν προσπαθείς να τα προωθήσεις στον "κόσμο των μεγάλων" δε σε παίρνουν στα σοβαρά γιατί πολύ απλά είσαι ένα 20χρονο φοιτητάκι και πρέπει να περιμένεις να μεγαλώσεις καμιά πενταετία ακόμα και τότε βλέπουμε. Υπάρχουν βέβαια κι εξαιρέσεις αλλά όπως πάντα είναι λίγες.

Κί όλα αυτά όταν προσπαθείς πάντα να βλέπεις τα πράγματα θετικά και να ξυπνάς το πρωι ρίχνοντας ένα χαμόγελο στον καθρέφτη. Όμως κάποια μέρα ξεσπάς και νομίζεις ότι η θετική μπαταρία σου τελείωσε και δε βρίσκεις πουθενά το φορτιστή. Όπως σήμερα. ΜΗΠΩΣ ΤΟΝ ΕΙΔΕΣ ΠΟΥΘΕΝΑ;