Ξενερώνω πάρα πολύ όταν μερικά πράγματα δεν πάνε όπως τα ήθελες για κάποιους φίλους σου ή για κάποιους ανθρώπους που τους έχεις τέλος πάντων σε μια άλφα εκτίμηση. Σήμερα έζησα κάτι παρόμοιο. Είχα πάει σ' ένα θέατρο να συναντήσω μια γνωστή μου, που πρωταγωνιστεί σε μια από τις σκηνές εκεί και δεν ήταν κι η καλύτερη μέρα της. Κάποια στιγμή εκεί που αρχίσαμε να μιλάμε, τους έπιασε ο σκηνοθέτης μετα το τέλος της συζήτησης με κάτι θεατές- συναδέλφους και τους έλεγε για την παράσταση όχι και τόσο ευχάριστες ειδήσεις. Δεν είχα στήσει αυτί, ούτε ξέρω ποιος είπε τι κτλ απλά κάποια πράγματα τα καταλαβαίνεις, ειδικά όταν η γνωστή σου δίπλα λέει πως αν δε πάνε καλά θα κόψει τις φλέβες της. (που λέει ο λόγος)Απλά ξέρεις, όταν δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό σε κάτι, είσαι ενθουσιασμένος, θες τόσο πολύ ν' αρέσει στον κόσμο και περιμένεις εκείνη την κωλογνώμη των κριτικών για να γεμίσει το θέατρο σου ή κάποιοι σε αδικούν είναι απελπιστικό. Δε μ' αρέσουν καθόλου αυτά και στεναχωρήθηκα πολύ όχι μόνο για κείνη -που ήταν κι έτοιμη να καταρεύσει- αλλά και για το έργο το οποίο αξίζει πραγματικά να το δεις. Έχω γράψει σε προηγούμενο postάκι γι' αυτό, και χάρηκα όταν είδα τις κριτικές του κοινού να συμφωνούν και με το παραπάνω. (Λες και είναι δικό μου!) Και στην τελική να σου πω και κάτι; Αυτές μετράνε ρε Ιωάννα κι όχι οι άλλες οι "επαγγελματικές". Η μαλακία με τις τελευταίες είναι ότι ο κάθε δυσκοίλιος έχει ένα χαρτί και γράφει που κυκλοφορεί σ' όλο τον κόσμο.
Άντε όλα καλά θα πάνε. Όλα καλά, όλα ανθηρά!
No comments:
Post a Comment