ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΔΟΣ:ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ

Κοίτα, δεν ήθελα να γράψω γι' αυτό το θέμα αλλά διάβασα πάλι κάτι σχετικό σε μια κυριακάτικη εφημεριδα και με παρακίνησε κάπως. Γενικώς έχω πρόβλημα με το θέμα του θανάτου κι όλο διάφορα σχετικά μ' αυτό ακούω τον τελευταίο καιρό. Απλά δεν το χωράει ο νους μου ότι κάποια μέρα θα γραφτούν οι τίτλοι τέλους κι εσύ δεν θα υπάρχεις πια! Και μετά τι; Μου φαίνεται ε-ξ-ω-φ-ρ-ε-ν-ι-κ-ό. Ξαφνικά μια μέρα ο άλλος δεν θα είναι πουθενά και δεν θα τον ξαναδείς ποτέ. Κι αυτό εκτός για αγαπημένα πρόσωπα και με ανθρώπους που θαυμάζω όπως ο συγκεκριμένος κύριος. Πρόκειται για μια ιδιάιτερη περίπωση ανθρώπου, εκτός από πανέμορφος εξωτερικά είχε και πολύ ομορφιά και τρομερή δύναμη εσωτερικά. Επιπλέον, δεν γινόταν να μην τον προσέξεις και ως ηθοποιό, είχε ένα δικό τρόπο να σε προσελκύει χωρίς σου λέει "πρόσεξε με".

Όσον αφορά το Εθνικό, που του δωσε τα πάντα κυριολεκτικά, είχε πάρει έναν μη αναστρέψιμο κατήφορο που κατάφερε να ανατρέψει.Ανάμεσα σ' αυτά που έκανε με αρκετές θυσίες οι οποίες δεν τον άφησαν να παίξει στο σανίδι που τόσο πολυ ήθελε, ήταν αρκετά τα οποία δεν ήξερα όπως: ίδρυσε θερινή Ακαδημία θεάτρου, λειτούργησε το θεατρικο εργαστήρι υποκριτικής και σκηνοθεσίας, το Εθνικό πήγε και πάλι εξωτερικό(150 παραστάσεις σε 45 ξένες χώρες) και σχεδίαζε για φέτος να αρχίσει να λειτουργεί Σχολή σκηνοθεσίας και εργαστήριο Αρχαίου Δράματος. Επίσης, μη ξεχνάς κι ότι πέρσι, μετά από πολύ επιμονή κι επίπονη διαδικασία χρόνων υπέγραψε για να την αναγέννηση τουπρο Χριστού κτιρίου του Εθνικού. "Είναι ωραίο να υπάρχουν πράγματα που σε γεμίζουν τόσο ώστε να τους αφιερώνεσαι, να γίνονται κομμάτια από την ψυχή σου" είχε πει. Εκτός απ'όλα τα τυπικά και προσωπικά δεν είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση αυτό το θέατρο αλλά τα τελευταία χρόνια, γίνοταν πολύ ωραία πράγματα εκεί, τολμησαν και επένδυσαν σε παραστάσεις που για τα δεδομένα του ήταν αρκετά προχωρημένες, ξέφυγαν απ το κλασσικό και συντηρητικό ύφος.

Δεν είναι όμως μόνο αυτά, μου έκανε εντύπωση πως αντιμετώπισε την αρρώστια του, δεν παραπονέθηκε ποτέ αλλά τον άκουγες να λέει πόσο όμορφη είναι η ζωή, πως "Ποτέ δεν πίστεψα ότι εγώ είμαι αλώβητος, αντίθετα αυτό που σκεφτόμουν πάντα ήταν γιατί όχι και σ' εμένα", πάντα χαμηλών τόνων αλλά και αυθόρμητος όταν αγκάλιασε κλαίγοντας την κόρη του στο γάμο της και στην εικόνα αυτη δε μπορούσες παρά μόνο να ανατριχιάσεις και ποτέ δεν ήξερε ο κόσμος πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση του. Γι' αυτό και οι πιο πολλοί ξαφνιάστηκαν με την άσχημη είδηση της 19 Ιανουαρίου κι η οποία έγινε η αιτία να μην απολάυσει τον Πίτερ Στάιν να σκηνοθετεί για πρώτη φορά αρχαίο δράμα στα ελληνικά, για το Εθνικό το καλοκαίρι που θα ρθει στα πλάισια του Ελληνικού φεστιβάλ.. Θυμάμαι άκουγα ραδιόφωνο εκείνη τη μέρα κι εκεί που αποχαιρέτησε η παραγωγός και τελείωσε υποτίθεται η εκπομπή, ξαναγύρισε και το ανακοίνωσε βουρκωμένη.

Ήταν όμως τυχερός μες στην όλη ατυχία του γιατί είχε ανθρώπους δίπλα του που τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν απεριόριστα.

Αυτό δεν είναι και σημαντικότερο άλλωστε?..