LOW BATT...

Είναι κάτι στιγμες που θες να ξεφύγεις. Με μια κίνηση να βρεθείς κάπου αλλού. Να παγώσουν όλοι και όλα γύρω σου. Που εύχεσαι να είχες το "μαγικο ραβδί" που είχε η κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά στο "Όνειρο του σκύλου" κι έλεγε 1,2,3, το χτυπούσε και τσουπ! εξαφανίζονταν η ίδια ή οι ανεπιθύμητοι. Ή να ήσουν ο Χάρι Πότερ, ο Κόπερφιλντ όποιος θες τέλος πάντων δε θα τα χαλάσουμε εκεί. Μπορεί να φταίει κι η φάση πο βρίσκεσαι. Ότι δηλαδή έχεις κλείσει τα 20, μισείς τη σχολή σου, θες πιο πολλά λεφτά, τα πάντα γύρω σου τρέχουν και προσπαθείς να τα προλάβεις, θες να γυρίσεις τον κόσμο, να κάνεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα, μένεις με τους γονείς σου.

Με λίγα λόγια να α ν ε ξ α ρ τ η τ ο π ο ι η θ ε ί ς αλλά δε μπορείς. Που σημαίνει ότι δε θες να στα πρήζουν που πας και τι κάνεις ούτε γιατί δεν πάς στη σχολή που είναι σ' ένα άκυρο νησί, ούτε γιατί τρέχεις όλη μέρα στα θέατρα, στα σινεμά και στις συναυλίες. Γιατί έτσι γουστάρω, σκέφτεσαι. Και δε μπορείς να κάνεις αυτά που θες γιατί πρέπει τις μισές μέρες τις εβδομάδας να είσαι εκτός Αθηνών. Κι είναι και τ' άλλο. Που δε μπορείς να συννενοηθείς με το γονιό σου και όταν σου μιλάει είναι σαν αυτές τις ταινίες που όταν κάποιος κουράζεται απ' αυτά που λέει ο συνομιλητής του, δείχνει τον δεύτερο ν ανοιγοκλείνει το στόμα του χωρίς ήχο.

Πρόσθεσε επίσης ότι έχεις έναν απίστευτο μαλακομαγνήτη με τεράστια ισχύ τελειωμένων γκομενακίων (δεν υπάρχει αυτή η λέξη αλλά δεν πειράζει) κι αναρρωτιέσαι μήπως γράφει κάπου πάνω σου "ΚΟΥΤΣΟΙ, ΣΤΡΑΒΟΊ ,ΚΑΜΈΝΟΙ ΕΛΆΤΕ" με γράμματα που φαίνονται μόνο μ' εκείνους τους φακούς blacklight. ΚΙ επίσης το καλύτερο για το τέλος: Κάνεις πράγματα σημαντικά για σένα κι όταν προσπαθείς να τα προωθήσεις στον "κόσμο των μεγάλων" δε σε παίρνουν στα σοβαρά γιατί πολύ απλά είσαι ένα 20χρονο φοιτητάκι και πρέπει να περιμένεις να μεγαλώσεις καμιά πενταετία ακόμα και τότε βλέπουμε. Υπάρχουν βέβαια κι εξαιρέσεις αλλά όπως πάντα είναι λίγες.

Κί όλα αυτά όταν προσπαθείς πάντα να βλέπεις τα πράγματα θετικά και να ξυπνάς το πρωι ρίχνοντας ένα χαμόγελο στον καθρέφτη. Όμως κάποια μέρα ξεσπάς και νομίζεις ότι η θετική μπαταρία σου τελείωσε και δε βρίσκεις πουθενά το φορτιστή. Όπως σήμερα. ΜΗΠΩΣ ΤΟΝ ΕΙΔΕΣ ΠΟΥΘΕΝΑ;