RUN FOREST RUN!

«And I don’t want the world to see me cause I don’t think that they’re understand/ When everything seems to be broken I just want you to know who I am…» Που το θυμήθηκα αυτό το τραγούδι και το ‘βαλα να τ' ακούσω, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτές τις μέρες τράβηξα πολύ άγχος. Έπρεπε να βρω ιδέες για εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα. Να περάσω την διαδικασία της εξεταστικής. Να πάρω αποφάσεις που κλείνουν κύκλους για ν’ ανοίξουν άλλοι καινούργιοι. Καλύτεροι, μεγαλύτεροι. Και όχι φαύλοι ελπίζω. Βρέθηκα σε ένα πολύ άβολο δίλλημα που ακόμα δεν έχω βρει τον τρόπο και το θάρρος να το αντιμετωπίσω. Όλα αυτά ταυτόχρονα. Αυτές οι μέρες και αυτές που θα ‘ρθουν απαιτούν πολύ δυναμισμό και γερό στομάχι κάτι που εγώ δεν διαθέτω. Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μη σου φαίνονται υπερβολικά αυτά που σου λέω, έχω αναλάβει πολλά πράγματα ταυτόχρονα κι έχω υποσχεθεί να μην απελπίζομαι αλλά να συνεχίζω να προσπαθώ και να σκέφτομαι πάντα θετικά. Και δεν είναι απ’ αυτές τις αποφάσεις που παίρνουμε κάθε αρχή του χρόνου και δεν υλοποιούμε ποτέ. Στο ‘χω ξαναπεί, είμαι σε μια ηλικία που συνέχεια πρέπει να αποδεικνύεις τι μπορείς να κάνεις και να τρέχεις όλη μέρα μέχρι να πείσεις αυτούς που θες τι είσαι ικανός σ' ό,τι τους παρουσιάζεις. Και πρέπει να το πάρω χαμπάρι για να μη χτυπάω το κεφάλι μου που λένε και ν αφήνω αποθημένα. Δε θα σταματήσει αυτό το άγχος γι αυτό θέλω να βρω πως θα τα αντιμετωπίσω. Είδα και το πολύ καλό κατ άλλα Prestige με φοβερό καστ (ειδικά ο Hugh Jackman) και με άγχωσε κι άλλο! Bλέποντας αυτόν τον τρελό ανταγωνισμό των δύο μάγων. Ξέρεις, είναι ύπουλος αυτό το συναίσθημα. Σου κλείνει με τη μία σουίτα Στο Δρομοκαίτειο χωρίς να σε ρωτήσει.

Δε θέλω όμως να σου μιλάω μόνο για δραστηριότες, τη σχολή κτλ λες και είμαι μια εν δυνάμει καριερίστα. ‘Ένα πράγμα που μισώ στις φιλίες και γενικά στις σχέσεις είναι η κατινιά. Πάρ’ το όπως θες αλλά καταλαβαίνεις περίπου πως το εννοώ. Και πράγματα που μισώ μου τυχαίνουν συνέχεια τώρα τελευταία και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Δεν λέω ότι είμαι το καλύτερο παιδί κι άλλες τέτοιες βλακείες αλλά τουλάχιστον κάποια πράγματα δεν νομίζω ότι τ’ αξίζω. Όπως κι οποιοσδήποτε που συμπεριφέρεται μια χαρά σε όλους ή καλύτερα στους ανθρώπους που θέλει κοντά του, ξαφνικά να νιώθει πόνους στην πλάτη. Κι έχω κουραστεί άλλα να λέμε από πίσω κι άλλα μπροστά στον άλλον. Ένα καλό μ’ αυτή την υπόθεση είναι ότι έμειναν αυτοί που έπρεπε και η κατάσταση βελτιώθηκε στην πλάτη κι όλο το σώμα. Κάποια πράγματα γίνονται γιατί πρέπει να γίνουν. Τέλος πάντων οι άλλοι ας είναι καλά αλλά λίγο μακριά από δω..

Ευτυχώς βρέθηκα σε πετυχημένες εξόδους όπως χθες στο Υoga Bala να χορεύουμε με το μισό κάστ του Παρά Πέντε δίπλα και τη μασκότ του μαγαζιού, εκείνο τον συμπαθέστατο Πακιστανό τυπάκο που λικνίζεται με το ποτήρι στο κεφάλι! Άντε αρκετά σε ζάλισα και το τραγούδι τελειώνει όπου να ναι..«And you can’t fight the tears that ain’t coming or the moment of truth in your lies/when everything feels like the movies and you bleed just to know you’re alive…»

ΥΓ: Σαν πολλά πρέπει χρησιμοποίησα. Να θυμηθώ να τα ελαττώσω.