BITTERSWEET SYMPHONY

Εκεί που καθόμασταν και περιμέναμε, βλέποντας τα τσίγκινα φυλαχτά που κρέμονταν τριγύρω και κάποιον ξαπλωμένο με λουλούδια στα χέρια του, ξαφνικά πετάγεται από πίσω μας ο Νέστορας, κι αρχίζει να μας λέει για την ιστορία του νεκρού Billy. Όπως την έγραψε ο ίδιος «του κουτουρού» με τις σκηνές, τους ηθοποιούς, με τα όλα της! Μυστήριο καλύπτει την αιτία του θανάτου του κι ο καθένας απ’ολους όσους βρίσκονται εδώ, λέει πως έγιναν τα πράγματα με τη δική του εκδοχή. Με πολύ χιούμορ, πανέξυπνες ατάκες, μπερδέματα, έρωτες, υποννούμενα για την κοινωνία, αλλά με δόσεις πικρίας και ρεαλισμού. Για την Άννα ήταν ο γαμπρός της, ο άντρας της κόρης της Ουρανίας, και ποτέ δεν κατάλαβε πως και γιατί τον παντρεύτηκε γι’ αυτό έχει να μας πει πιο πολλά για τον Τάκη τον άντρα της. Για την Ουρανία, την κόρη του πίθηκα όπως τη φωνάζανε όλοι, ήταν ο έρωτας των παιδικών της χρόνων. Ο πατέρας Αναστάσιος ήταν συμμαθητής του όπως και με την κόρη της Άννας και πάντοτε τον αγαπούσε. Η κακοποιημένη Μπάμπολα υπήρξε ερωμένη του και κάτι παραπάνω. Γα τον προβληματικο Νέστορα ήταν κάτι σαν αντίζηλος. Και κάπου εκεί ανάμεσα στους εφιάλτες του μπερδεύεται κι η Λένα με τον Τάκη. «Όλοι είμαστε οι πλευρές του ίδιου ανθρώπου» λέει η Ουρανία κάποια στιγμή. Με λίγα λόγια ο Billy βλέπει όλη του τη ζωή να περνάει μπροστά απ’ τα μάτια του που λέμε, για να καταλήξει πως είμαστε μουσαφίριδες στη ζωή κι όσο θα καίει το κερί που κρατάει στο χέρι του, μας κλείνει το μάτι κατά κάποιο τρόπο, λέγοντας ότι ο Θεός που πιστεύουμε είνα ο Χρόνος. Υπήρχε πριν από μας και θα υπάρχει μετά από μας, υπάρχει τώρα μαζί με μας. Κι αν το σκεφτείς, απ’ αυτόν καθορίζονται όλα, πως θα προλάβουμε να κάνουμε αυτό κι εκείνο, πως θα τον αξιοποιήσουμε σωστά ενω όλα γύρω μας πνίγουν. Αυτόν δεν παρακαλάμε να μην τελειώσει τις ωραίες μας στιγμές και τ’ αντίθετο στις άσχημες? Όλη μας τη ζωή έχουμε ένα τικ τακ δίπλα. Τέλος πάντων, τόσην ώρα σου λέω για την τόσο ιδιαίτερη παράσταση του ευφυέστατου Θοδωρή Αθερίδη, όπου πρωταγωνιστεί κιόλας, «Συνέβη.. κι όποιος θέλει το πιστεύει» στο Μικρό Παλλάς. Μια γλυκόπικρη κωμωδία, όπως και όλα του τα έργα μέχρι τώρα, εκεί που σε πιάνει η κοιλιά σου απ’ τα γέλια, αμέσως σε σφίγγει το στομάχι σου απ’ την στενοχώρια αλλά επίσης σε αφήνει σ’ αρκετές σκέψεις όταν επιστρέψεις στην πραγματικότητα. Και σε προσωπικο επίπεδο έτυχε να το δω σε περίεργη φάση όσον αφορά τον θάνατο και νομίζω πως μου κανε αρκετό καλο. Όλο αυτό όμως δεν το περνάει μόνος του. Έχει τη γνωστή φοβερή συμμορία του μαζί, δηλαδή μια απίστευτη Σμαράγδα Καρύδη, έναν α π ο λ α υ σ τ ι κ ό τ α τ ο Αντώνη Λουδάρο, τις πολύ καλές Ελισάβετ Κωνσταντινίδου και Βίκυ Βολιώτη, τον Χρήστο Πλαίνη ο οποίος είναι μια χαρά και τελευταίο και καλύτερο τον Γιώργο κουρμανό.
Εγώ πάντως το πίστεψα..

Υ.Γ: Το μόνο μείον στη όλη υπόθεση ο απαράδεκτος τύπος στο ταμείο. Μας έσπασε τα νεύρα-όπως και σε πολλούς άλλους όπως είδα στο Αθηνόραμα- γιατί εκτος του ότι δεν σηκώνει τηλέφωνα για κρατήσεις θέσεων μας έδωσε και εισιτήρια που το ένα ήταν στη Δύση και τ’ άλλο στην Ανατολή, χωρίς να μας πει τίποτα!